Dag 17 - Alweer een reisdag

Dag 17 - 29 mei 2017 – Peñiscola naar Xábia = 280 km

Was nogal vroeg wakker. Zo mag je 07u15 wel noemen, vind ik. Gewekt door de vogeltjes. Buiten ziet het er niet denderend uit: zwaar bewolkt. Temperatuur is goed, maar we kunnen een puntje zuigen aan ’t weer in belgenland. Ik ben niet jaloers: ik kan slapen ’s nachts…

Ontbijt, opruimen, douchke nemen en weg wezen. Langs de N340, de drukste weg van de Spaanse oostkust. Meer vrachtverkeer dan op de E17 bij ons. En hier zijn er maar 2 rijstroken waar niet kan ingehaald worden. Ik hou er niet van als zo’n 10-tonner mij vooruit probeert te duwen: ik ben geen koe hé! Zit maar één ding op: af die “snelweg”…
Ik rij een vierbaansweg op, richting Cabanes en na een haakse linkse bocht, kom ik plotsklaps terecht waar ik van hou. Op een wegje, nauwelijks breed genoeg voor mijn camionette door het ‘Parc Natural del Desert de les Palmes’. Prachtig hier, kronkelend langs rotsen en groene bossen. Geurt hier hemels!

Wat verder arriveer ik in Vilafamés, een stadje gebouwd op een heuvel, waar nu niet de kerk op de top staat, wel de ruines van een kasteel, dat er al stond “in de tijd van” van Al-Andalus. Behoorde aan koning Juan I (1233-1235) maar werd in 1317 aan de Orde van de Heilige Maagd van Montesa geschonken. Halleluja, wéér een gift aan de kerk….

Was hier al eerder, maar ’t is zo’n mooi stadje, dat het nooit verveelt. Wel lastig omhoog strompelen… Het uitzicht boven is mooi, alleen jammer dat er geen zon is om de rode rotsen in een felle gloed te zetten…

Bij Rafael Galindo, een artisanale bakker, heb ik het lekkerste stuk chocoladetaart ooit gegeten. Smolt in de mond, een caloriebom van jewelste, maar zó heerlijk wegsmeltend. Zálig!! Ptje koffie om door te spoelen en Bo was weer gelukkig…

En dan kom ik in de streek van de tegelfabrikanten. Vrachtwagens voeren de rode aarde aan om “faience-steentjes” te maken. L’Alcola, Onda: tis hier de éne producent naast de andere. Straat, struiken en wegafrasteringen zijn hier bedekt met een laagje rood stof. Niet fraai, wel speciaal…

Ik ga de ringweg op die me rond Castellon de la Plana voert. Als ik Sagunt zie optorenen boven de sinaasappelboomplantages, ga ik terug op de N340. Die passeert de stad dichter. Indrukwekkende ruïnes. Ooit werd de stad belegerd – weet niet meer of het nu door Romeinen of Carthagers was, maar toen de stad uitgehongerd was na vele maanden belegering en tot overgave werd gedwongen, sprongen de bewoners af de muren de diepte én de dood in. “Liever dood dan slaaf”….

Rij dwars door Valencia langs de hallucinant mooie gebouwen tussen oude stad en haven. Was hier vorig jaar, stoppen hoeft niet. Wel genieten…

L’Albufera. Eén van mijn lievelingsgebieden hier aan de oostkust. Maar ik ga verder. Stop toch even om en paar foto’s te nemen van de rijstvelden – waar de rijst amper boven water komt, en aan de grote lagune, waarvan het water grasgroen ziet. Door algen, veronderstel ik.

Cullera, Favara, Tavernes de la Valldigna, Daimús, Piles – waar ik begod 2 keer mijn ruitenwissers moet aanzetten om de regenvlaag (20 druppels) weg te spoelen, Oliva. Allemaal stadjes waar het toerisme hoogtij viert en waar meisjes-van-plezier tussen de rietvelden op klanten zitten te wachten. Ik wil weten wie ze zijn en stop bij een ‘vree schoon madam’. Onmiddellijk weet ik de prijs: 40 euro voor pijpen, 50 voor ‘echt’… Ik zeg dat ik gewoon wil weten wie ze zijn en jawel: oosteuropese meisjes. Ik praat wat met haar en ze lachte lief meneer….

Dénia rij ik door. Ik ga naar Xábia, ook wel Jávea genoemd, langs een prachtige weg door PN del Montgó. Land op “CampingJavea”, vier sterren. Hoop morgen hier wat rond te kunnen ‘Charelen’ in de buurt…

Een wasje, een potje koken en op zoek gaan naar de pin-code om mijn SIM te deblokkeren..... Na veel zoeken gevonden: had die in borstzakje van mijn vestje gestopt, toen ik nog ergens in Frankrijk was….

Spannend...