Dag 37 – We staan er nog: El Puerto Santa Maria
Door: Bo
22 Juni 2017 | Spanje, El Puerto de Santa María
18 juni 2017
Charel moet gevierd worden: we zijn de grens van 1000 km gepasseerd. ‘Het beest’ glundert. En ik - als de enige buitenlande alhier, glunder mee ….
07:30 – Uit bed, ontbijt, douche en begin aan mijn bladzijde van dag.. 34. Oeps. Heb ik alles verteld?
11:00 - We gaan “te voet” naar El Puerto. We passeren gewoon de “taxi-boot’ naar Cadiz en genieten van al het moois er wordt aangeboden aan ons – levensgenieters ‘pur sang’. We stappen een kroeg binnen en drinken een pint. Drie koppels – mooie, jonge mensen, strompelen binnen. ‘Overlevers’ van de feestnacht… Bestellen pinten, zingen, maken plezier, hangen aan mekaars lijf. Knuffelen, genieten van mekaar nu ze nog niet ‘stuiken”. Twee verdwijnen samen in een toilet, 3 stamgasten kijken alsof er een trein passeert, meer niet. Ik betaal aan de toog onze pinten – de beste dorstlessers, en word ‘beneveld’ door een schone-met-verstuiver. Ze spuit in mijn oor, zodat ik plots niks meer hoor…
De ‘plaza’ aan de voet van het kasteel herstelt van een bruisende nacht…
We wandelen, bezoeken een kerk – beestig mooi, en genieten. Komen aan “het café van gisteren”, nestelen ons aan een barkruk, die gelukkig buiten staat,. Temperatuur gaat naar 45… We lopen nog wat door de smalle straatjes, en vinden plots - erg toevallig, de ‘bodega’ terug, waar we twee jaar terug onze sherry’s kochten. Te laat: we hebben ons ‘marchandise’….
20:00 - Vanuit de hoofdkerk vertrekt een processie. Feest van Corpus Deo, of zoiets. Langs het parcours zijn tientallen, rijk versierde altaren opgesteld bij leden van de ‘broederschappen’. Voorop rijdt een vrachtwagen die rozemarijntakjes uitstrooit, gevolgd door een fanfare die trage marsmuziek speelt. Dan komen jongens in matrozenpakjes en meisjes in hun hagelwitte communiekleedjes, zwaaiend naar hun ouders langs de kant van het parcours, die druk doende zijn hun telg te fotograferen. Mooi, mooier, het mooist… Een honderdtal heren en dames, leden van de ‘broederschappen’ stappen in hun beste pak en een staf in de hand, deftig knikkend naar iemand langs de weg die hen erkent. Aan het eind van de processie en vooraf gegaan door een kleinere fanfare, het 160 kg wegende, zilveren pronkstuk, de ‘simpecado’, door 4 mannen gedragen. Stel je voor: bij deze hitte – het is nog dik dertig graden, dragen die gasten elk 40 kg op de schouders. Gelukkig zijn er genoeg reserve-dragers mee, om bijtijds af te lossen. Ze zijn jong, sterk en hebben dezelfde grootte. Dé garantie om het pronkaltaar compleet horizontaal voort te bewegen…
Onwaarschijnlijk hoeveel jonge mensen hieraan meedoen. Hier is men nog trots mee te lopen in een processie. Doet me denken aan de processies bij ons toen ik klein was. We gingen naar de schilder om te vragen ‘of er geen overschot behangpapier was, liefst kleurrijk’. Dat werd dan fijngeknipt en de dag van de processie rijkelijk uitgestrooid. Geen rozemarijn, wel papier… En toen waren we ook trots om mee te mogen stappen, verkleed als engel of herder. Wie geluk had, mocht voor zich verkleden als romeins soldaat… En we knikten zedig naar onze familie die toekeek vanop het trottoir….
22:00 – Terug op de camping, aan ons camionnette…
Charel moet gevierd worden: we zijn de grens van 1000 km gepasseerd. ‘Het beest’ glundert. En ik - als de enige buitenlande alhier, glunder mee ….
07:30 – Uit bed, ontbijt, douche en begin aan mijn bladzijde van dag.. 34. Oeps. Heb ik alles verteld?
11:00 - We gaan “te voet” naar El Puerto. We passeren gewoon de “taxi-boot’ naar Cadiz en genieten van al het moois er wordt aangeboden aan ons – levensgenieters ‘pur sang’. We stappen een kroeg binnen en drinken een pint. Drie koppels – mooie, jonge mensen, strompelen binnen. ‘Overlevers’ van de feestnacht… Bestellen pinten, zingen, maken plezier, hangen aan mekaars lijf. Knuffelen, genieten van mekaar nu ze nog niet ‘stuiken”. Twee verdwijnen samen in een toilet, 3 stamgasten kijken alsof er een trein passeert, meer niet. Ik betaal aan de toog onze pinten – de beste dorstlessers, en word ‘beneveld’ door een schone-met-verstuiver. Ze spuit in mijn oor, zodat ik plots niks meer hoor…
De ‘plaza’ aan de voet van het kasteel herstelt van een bruisende nacht…
We wandelen, bezoeken een kerk – beestig mooi, en genieten. Komen aan “het café van gisteren”, nestelen ons aan een barkruk, die gelukkig buiten staat,. Temperatuur gaat naar 45… We lopen nog wat door de smalle straatjes, en vinden plots - erg toevallig, de ‘bodega’ terug, waar we twee jaar terug onze sherry’s kochten. Te laat: we hebben ons ‘marchandise’….
20:00 - Vanuit de hoofdkerk vertrekt een processie. Feest van Corpus Deo, of zoiets. Langs het parcours zijn tientallen, rijk versierde altaren opgesteld bij leden van de ‘broederschappen’. Voorop rijdt een vrachtwagen die rozemarijntakjes uitstrooit, gevolgd door een fanfare die trage marsmuziek speelt. Dan komen jongens in matrozenpakjes en meisjes in hun hagelwitte communiekleedjes, zwaaiend naar hun ouders langs de kant van het parcours, die druk doende zijn hun telg te fotograferen. Mooi, mooier, het mooist… Een honderdtal heren en dames, leden van de ‘broederschappen’ stappen in hun beste pak en een staf in de hand, deftig knikkend naar iemand langs de weg die hen erkent. Aan het eind van de processie en vooraf gegaan door een kleinere fanfare, het 160 kg wegende, zilveren pronkstuk, de ‘simpecado’, door 4 mannen gedragen. Stel je voor: bij deze hitte – het is nog dik dertig graden, dragen die gasten elk 40 kg op de schouders. Gelukkig zijn er genoeg reserve-dragers mee, om bijtijds af te lossen. Ze zijn jong, sterk en hebben dezelfde grootte. Dé garantie om het pronkaltaar compleet horizontaal voort te bewegen…
Onwaarschijnlijk hoeveel jonge mensen hieraan meedoen. Hier is men nog trots mee te lopen in een processie. Doet me denken aan de processies bij ons toen ik klein was. We gingen naar de schilder om te vragen ‘of er geen overschot behangpapier was, liefst kleurrijk’. Dat werd dan fijngeknipt en de dag van de processie rijkelijk uitgestrooid. Geen rozemarijn, wel papier… En toen waren we ook trots om mee te mogen stappen, verkleed als engel of herder. Wie geluk had, mocht voor zich verkleden als romeins soldaat… En we knikten zedig naar onze familie die toekeek vanop het trottoir….
22:00 – Terug op de camping, aan ons camionnette…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
