Dag 44 - Malpartida de Plasencia

25 juni 2017

Oesje, het is bewolkt vandaag…

Ik hou van deze streek, maar ik haat alles wat gevleugeld is en bovendien ambetant. Meer bepaald muggen en vliegen. Van die eerste zijn hier geen exemplaren gedetecteerd wegens een te droge omgeving, van die laatste des te meer. Van die plakkerige, niet-aflatende zwarte, griezelige beesten die enkel het ‘irriterend op-onze-huid-zitten’ stopzetten, wanneer ze door een welgemikte zwiep met een handdoek, achterover gekeild worden en met de poten in de lucht wachten tot één of andere mus het de moeite vind dat zwarte hoopje ambetantigheid op te peuzelen.

We fietsen naar Malpartida de Plasencia, een dorpje dat wat cultuur niks te bieden heeft, maar binnen fietsafstand ligt en haalbaar is na de sportieve uitspattingen van gisteren. Leentje heeft me gisteren wel op minuten gereden, maar vandaag “heeft ze de benen niet”. En dat verzin ik niet, dat zegt ze zelf bij de eerste heuvel die we op rijden… No problem, ‘den ouwen’ past zijn snelheid aan en na zo’n 7 km arriveren we op het marktplein.

Alwaar het toch wel marktdag is zeker!?! Lopen wat rond, Leentje kiest een kleedje voor 7 euro, we kopen 2 kg sappige nectarines voor 2 euro, een gebakken kip en zeven consummaties bij een super-vriendelijk madam in een superklein cafeetje.

We keren terug naar af, naar onze camping.

Doen een babbel met een koppel uit Antwerpen. Toffe mensen trouwens. Marianne, heeft haar schouder gebroken. Ongelooflijk verhaal: zij is bij het naar buiten rijden van de camping met haar fiets op de bareel gebotst en omver geknald. Klinkt onwaarschijnlijk, maar ergens te verstaan. De bareel is compleet wit en steekt niet af tegen de achterliggende witte muur. Wordt een geval voor de verzekering…

Ik wil de omgeving nog wat verkennen en fiets naar het station Monfragüe. Ligt zo’n 8 km van Malpartida. Aan ‘het station’ staan 3 auto’s. Verder grote gebouwen, twee verdiepingen hoog, zeven stuks op een rij. Verlaten en verkommerd: paviljon 1, paviljon 2 en zo verder. Waarom werden die gebouwen hier opgericht? Er staan nog wat andere huizen, verlaten, grotendeels ‘ontmanteld’, gestript van alles wat bruikbaar was. Een getatoeëerde kerel zit op een trap te ‘internetten’ en kijkt nauwelijks op als ik daar kom aangereden.

Op de toren van de dichtgemetselde kerk zit een ooievaarsnest. De drie bewoners vliegen weg en installeren zich op het dak van wat ooit een Parador was, maar nu dienst doet als stal. Wat verder langs het spoor legt een grote stapel treinbils voor het rapen…

In ‘Las Habazas’ rij ik een fietspad op - waarschijnlijk niet veel gebruikt, dat naar ‘La Bazagona’ gaat, 17 km verder. Vermoed dat dit ooit een treinspoor was. Ik volg het 6 km, stop om een foto te maken van paarden en kijk efkes naar rechts, waar ik donkere wolken zie aaneen klitten…

Volkswijsheid: mijn ouders vertelden me dat bij onweerachtig weer de vliegen gaan “steken”, ambetant zijn. Is hier nog maar eens bewezen dat ik ‘wijze’ ouders had…

Hopla, terugkeren dus. Flink de snelheid erin. Batterij op stand 6, versnelling zeven. Kan niet vlugger dan 25 km/u… Ik haal het, kom droog aan. Nog net… Begint te regenen: toch wel helemaal 5 minuten…. De regen is al verdampt vooraleer hij de grond raakt…

We gaan naar ’t restaurant, genieten van de ondergaande zon en wat pinten…