Dag 48 t.e.m. dag 57
Door: Bo
10 Juli 2017 | Spanje, Estella
Mijn verslagen zijn compleet de mist in gegaan. ’t Was op, had er efkes genoeg van. Was té veel bezig met andere dingen en mensen, zoals daar zijn Leentje, mijn zus Wies en haar compagnon Dennis, en later ook Inge en Matto. Geen tijd meer om te schrijven, dagen waren té lang om achteraf nog een ‘verhaaltje’ te maken.
Ik gooi het hier allemaal op een hoopje….
Dag 48 – 29 juni 2017 – Van Orio naar Vieille-St-Girond
Vertrekken in Orio onder een grijze lucht en het gaat net niet regenen. En zo gaat het de hele voormiddag: net geen regen… In Irun stoppen we om de voordelige spulletjes te kopen, zijnde wijn, olie en gin. Veel gin….. Moffelen alles weg met handdoeken ertussen om geen flessengebeier te krijgen voor de rest van de trip. En maar hopen dat er geen douanecontrole komt…
Frankrijk: ’t regent! En nog geen klein beetje. En waaien!! Welkom, zeggen we dan…. Had een meer gastvrije ontvangst verwacht na anderhalve maand Spanje….
We arriveren in Vieille-St-Girond aan Lac de Léon op de camping ‘Le Col Vert’. Een mega-camping, met alles ‘derop en deraan’, midden de bossen van de Landes. En wie komen daar aangewandeld? Mijn kleine zus en Dennis waarempel.
Installeren de ‘camionnette’, placeren stoelen en tafel, ontkurken de wijn, prepareren wat ‘tapas’ en kunnen beginnen aan de babbel. Was weeral lang geleden dat we mekaar zagen, van 24 mei… En zeggen dat we mekaar vroeger bijna nooit ontmoetten…. Wat bijgebabbeld en afgesproken voor morgen…
We kruipen in onze nest en worden heen-en weer gewiegd door de straffe wind….
Dag 49 – 30 juni 2017 – Vieille-St-Girond
Extra-lang geslapen. Heeft de ganse nacht hard gewaaid. Om 2 uur was ik er écht niet meer gerust in. Had het gevoel dat mijn luifel het zou begeven, maar ik had extra riemen aangebracht en er bewoog niks. Oef…
Om 11 uur afgesproken met Wies en Dennis, maar het blijft regen… En waaien! Een serieuze stortbui zet onze staanplaats compleet onder water, maar de bodem is zó poreus, dat na een half uur niks meer over blijft van de grote plas.
Ik wil WiFi en die is er, maar te betalen… 4,50 euro voor 12 uur. Dieven. Koop toch een portie...
Rond twaalven is het droog, efkes toch. Gelukkig maar. Dennis vertikt het om in de regen te fietsen, maar Wies heeft hem blijkbaar kunnen motiveren toch maar aan te zetten. En het ís momenteel droog…
Wij vieren fietsen door de bossen langs fietspaden waar we moeten slalommen tussen de afgewaaide takken, meest door kosmos overwoekerde eikentakken.
In Linx stappen we binnen in een restaurant en kunnen nog net “als we ons haasten” een dagmenu verorberen. “Als we ons haasten”: wat een verschil met Spanje, daar moet men nog beginnen met de dagschotel op dat uur. En daar wordt niemand verplicht “zich te haasten”… Om 14u wordt de keet gesloten: punt……
We rijden terug, krijgen nog een regenvlaagje te verwerken. Leentje haar zwart-wit-geruite poncho fladdert in de wind. ‘The flying nun’…
Stappen een pizzeria binnen aan onze camping, verzetten wat Affligem (peperduur) en Pelfort. Buiten geeft een fikse regenbui ons een reden om nog maar een pint te drinken.. En maar babbelen, over ’t verleden en wat nog komen gaat… Nog een pint…. Nog een plensbui…. Wies en Dennis moeten er nog door…
We stappen de ‘camionnette’ binnen om 18u45. En het blijft regenen…..
Dag 50 – 1 juli 2017 – Van Vieille-St-Girond naar Montalivet-les-Bains
Kort: vertrokken met regen, gearriveerd met regen. Waardoor de Landes er nog triester uitzagen…. En ik werd ook triestiger…. Pluspunt: Inge en Matto arriveren….. En gaan we vol goede moed de komende zeven dagen Landes tegemoet…
Dag 51 – 2 juli 2017 – Montalivet-les-Bains
Om halfacht uit bed. Heb voor de eerste keer sinds 13 mei in een echt bed geslapen…. Er is geen wezenlijk verschil met het bed in onze camper, maar toch, is weeral wennen…
Om de anderen niet te “ambeteren” ga ik douchen in de gemeenschappelijke douches. ’s Morgens is er geen kat, iedereen doucht in zijn eigen bungalow. En de douches zijn goed. Ik smelt net niet weg…
Na het ontbijt wordt het dagschema besproken. Leentje houdt het rustig vandaag, ik ga fietsen. Fietsen in de Landes: ik háát het!! ’t Is vlak, oké. Maar die rechte stukken, kilometers rechte stukken zonder één bochtje of heuveltje: niet mijn ding…
Ik fiets naar Vendays, pintje drinken en terug. Pinten zijn in Vendays een halve euro goedkoper dan ik Les-Bains. En beiden zijn dezelfde gemeente, ‘Montalivet’, alleen liggen ze 10 km uiteen. Heb je hier veel, net als in Spanje trouwens. De oorspronkelijke stad of dorp lag in het binnenland en kreeg er ‘op vraag’ van de toeristen een naamgenoot bij aan de kust. Goede optie: zo wordt de kust en duinengordel goed bewaard.
’t Is tijd voor een dutje….
Kinderen en Leentje komen terug van ’t zwembad. Ik kook het eten. Simpel: een goeie, verse spaghetti-saus, zonder vlees… En naar de geestdrift te zien waarmee de pan met saus wordt uitgelepeld, was het lekker…
Om middernacht ga ik slapen: en ’t regent begod…..en we hopen op beter…. Merde…
Dag 52 – 3 juli 2017 - Montalivet-les-Bains
Om halfacht kruip ik uit bed. De bewolking lijkt voorbij te trekken. Ik ben benoemd tot ‘brood-haler’. Heeft ook zijn voordelen: tegen dat ik terug ben is de tafel gedekt én staat het water voor koffie/thee te koken. Goed om weten: morgen wandel ik nog wat trager…..
Drama: blijkbaar heb ik gisteren een doorn op bezoek gehad in mijne voorband. Met een pincet verwijderd uit de buitenband vooraleer ik overga tot het plakken ende repareren van het slachtoffer…
Ik ga “Charelen” vandaag. Niemand neemt het me kwalijk: ik ben geen waterrat… Als ik vertrek is het aan het miezeren. Ik koop mij op de markt een pet: zie ik tenminste waar ik rij…
Rij naar Vendays, neem de weg naar Hourtin, maar dat is zo’n akelige drukke weg dat ik na een paar kilometer ‘op goed geluk af’ een ‘macadam’-weggetje insla. Eén probleem: ik heb geen kaart…. Maar blijkt een goeie keus: ik fiets rustig, doorheen het groen, langs heerlijk ruikende dennen, jonge varens, hier en daar nog een dappere bloem en overal: bloeiende, purperen heide. Maar weeral eindeloze, rechte banen, kilometers aan een stuk…
Kom aan ‘Le Pin Sec’, een camping aan het eind van een doodlopende weg, midden de duinen. Er zit niks anders op dan terug te fietsen. Langs een – hoe kan het anders – regelrechte weg naar Montalivet-les-Bains.
Is het hoofdseizoen voor trekkers-met-de-fiets. Kom er tegen in alle maten en leeftijden. Ik herken trekkers zoals mezelf: rond en vol, met een flink beladen fiets, niet afgevend. Sta versteld van de snelheid die sommigen halen.. En allen, zij en ik, fietsen verder begeleid door het eentonig cicaden-orkest…
Ik kook terug: een afgeleide van gisteren…
Dag 53 – 4 juli 2017 - Montalivet-les-Bains
’t Schijnt dat de Amerikanen nu allemaal staan te dansen rond hun Stars-and-Stripes, want zou de Amerikaanse feestdag moeten zijn. Lig er niet van wakker. Heb nooit ofte nimmer enige affectie gehad voor dat soort mensen die schijnen geboren te worden met de wetenschap ‘Wij zijn beter dan de rest’…
Om 3u ging ik efkes buiten ‘om-tegen-de-boom-te-plassen’ en er stond een schitterende sterrenhemel. Duizenden, flonkerende sterren. Helaas geen enkele vallende…
“Godverdomme”, dat was mijn eerste voldragen woord deze morgen. Charel stond wéér plat, achteraan deze keer. Dus kon ik direct aan het werk… Duurde wel even, want wat problemen met de remmen ook. En aangezien ik niet kan blijven plakken, heb ik mij toch maar 2 binnenbanden aangeschaft, “Made in Indonesia”. Dat is om de Chinezen een neus te zetten….
Wordt een mooie dag, zonnig en warm. Elodie en Charel op weg. Naar Souliac-sur-Mer. Leuk fietsen met z’n tweetjes. Af en toe een ‘drank-stop’ natuurlijk….
We fietsen rustig, doorheen het groen, langs heerlijk ruikende dennen, jonge varens, hier en daar nog een dappere bloem en overal: bloeiende, purperen heide. Maar weeral eindeloze, rechte banen, kilometers aan een stuk… (zie gisteren)…
Souliac is mooi, volgebouwd met sjieke villa’s, vroeg 19de eeuw. Sommige staan te verkrotten, onbegrijpelijk. Maar niet getreurd: grote affiches melden dat er ‘binnenkort’ wordt overgegaan tot verkaveling. Ook hier slaan de bouwpromotoren toe…
Het stadje is grotendeels autovrij: geen mekkerende middenstanders die met de armen in de lucht verkondigen dat de verkoop daalt, geen storende bussen en trams en als gek rijdende taxis. Hier draait de ‘commerce’ door de wandelaars… Gent: hoor-je-dat?
In Montalivet drinken Leentje en ik elk 2 consummaties om te vieren dat Leentje haar record heeft gebroken: ze heeft vandaag meer dan 50 km gefietst!! De rekening: 15 euro astemblief…. IK WIL NAAR SPANJE….
Dag 54 – 5 juli 2017 - Montalivet-les-Bains
8u uit de nest. Ik ga brood halen met Elodie…
Hadden een mooie dag beloofd. Hallo: is bewolkt… Ik laat me overhalen om naar zee te gaan. De zwembroek wordt vanonder het spreekwoordelijke stof gehaald en ik voel me als een lam dat naar de slachtbank wordt gebracht wanneer we richting Montalivet rijden…
Ik doe wat elegante danspasje op het strand en duikel het water in. Kopje onder. Proestend en blazend sta ik recht en hou me taai. Mag toch niet roemloos ten onder gaan in het bijzijn van Matto. Kleine toegeving mijnentwege: ik amuseer me wel… Als Matto het koud krijgt, ga ik meteen ook het water uit. Oef, overleefd….
Leg me te drogen en ga wat wandelen langs het strand. Schelpjes zoeken, die er niet zijn. Als ik toch enige kleine schelpjes ontwaar, ben ik op het strand van Euronat beland, een groot naturisten-‘reservaat’. Vandaar al die blootaards! Ik zou direct mijn zwembroek uittrekken, maar ik denk dat mijn wit gat nogal hilarisch zou onthaald worden…
Keer terug naar ’t land der gewone stervelingen…
Er wordt niet gekookt vandaag, we gaat ‘uit eten’. Inge een salade met geitenkaas, Leenje mossels meunière en ik een zeevruchtensalade om “U” tegen te zeggen. Matto neemt een kindermenu: spaghetti en een ijsje voor 7 euro. In een stad aan zee… Hallo Nait!?
Dag 55 – donderdag 6 juli 2017 – Montalivet-les-Bains
Héééééééééééél lang geslapen. Was ook geen directe reden om vroeg op te staan: het is bewolkt… Maar droog.
Leentje en ik gaan naar de markt, leggen Elodie en Charel aan de ketting en doen ons ding. Rondslenteren. Kraampjes bekijken, kaasje proeven, discussiëren over de uitspraak van ‘chorizo’.
En een wijntje drinken aan ’t kraam van een cave, ‘Château du Cros’. Drinken een ‘AOC Bordeaux Blancs Sauvignon’, een droge wijn. En wat zegt die mens over zijn wijn? Luister: “Une robe jaune pâle, un nez puissant sur des arômes de fruits exotiques. Bouche franche et vigoureuse. Finale ronde. A servir en apéritif, sur les fruits de mer et poissons’….
Bon, ik ben geen wijnkenner, maar ik vond de prijs voor een glas vree te doen – 1,50 euro, maar wat ons bijbleef was de laatste hint. Die hadden wij goed begrepen – “sur les fruits de mer”, en dus hebben wij aldaar en ter plaatse elk een dozijn oesters geslurpt, met nog een flesje “sec”..
’s Middags is een Matto-moment: we gaan mini-golfen – ik win jeuj, Matto gaat ponny-rijden en we gaan met ons allen paella eten. Ik met potzwarte voeten wegens door het stof ploeteren met Trésor - de pony die Matto berijdt, aan de lijn en Matto zalig kijkend op de rug zittend. Wat een opa lijden kan…
Dag 56 – vrijdag 7 juli 2017 – Montalivet-les-Bains
Laatste dag is opruimen. Alle spulletjes die we niet meer nodig hebben in ‘het huisje’ en behoren tot de uitrusting van de “camionnette” worden terug ingeladen: broodmes, aardappelmesje, deftige broodplank, wasspelden, behoorlijk grote koffietassen, onderleggers…..
Leentje en ik gaan met de fiets nog eens naar ’t stad. Wordt de laatste keer, dus gaan we nog eens oesters eten. Andere soort nu, “Claire du Médoc”. Lijkt wel een AOC… Kosten meer dan de oesters van Marennes of Arcachon. Wel helemaal 11 euro voor een dozijn. Op één been kun je niet staan, dus nemen we een tweede bord met 12 super lekkere, glinsterende, in hun sap zwemmende oesters. Ahh, dat smaakt… Om makkelijke doorstroming te garanderen, maken we daarbij een flesje droge, witte wijn soldaat. Kost niks hier.
Maar er is natuurlijk meer te zien dan alleen oesters en wijn. Potterie, kruiden, kleren, meloenen, kippen (wij kochten een ‘poulet fermier’, een uit de kluiten gewassen hoevekip), vis, grijze garnalen (32 euro de kilo, ongepeld…), speelgoed. Om de toerist tot kopen aan te zetten, wordt er diep getast in het assortiment verkooptechnieken. Zie dit allemaal graag gebeuren. Op een terrasje, gesetteld in ’t zonnetje, hadden we nog beter zicht op het voorbij schrijdende clientèle. Mensjes kijken…
Conclusie. Om echt lekkere wijnen te drinken van hoogwaardige kwaliteit – rechtstreeks van de cave, aan 1,50 euro per glas óf een flesje soldaat te maken voor 7 euro en lust je bovendien oesters van Île d’Oléron, Arcachon of Médoc: in juli en augustus dagelijks markt van 8u tot 13u30 in Montalivet-les-Bains.
Des middags naar zee met Leen, Inge en Matto, voor een tweede onderdompeling… Ging al beter… Duizend man sterk…. Na een half uurke hield ik het voor bekeken en vlijde mij zachtjes neder op mijn matje, om een tukje te doen en, niet te vergeten, om mijn zwembroek te drogen…. Fietsen met een natte dweil onder de kont is niet zo bevorderlijk om de huid te sparen… Was vlug gebeurd en ik kon stillekes verdwijnen met de Charel, richting Vendaye. Pintje gedronken en terug naar de camping.
Laatste avondmaal: salade, tomaten, hoevekip en verse frietjes.
Dag 57 – zaterdag 8 juli 2017 – Montalivet-les-Bains naar Zumaia
We worden om 7u gewekt door de regen. Miljaar, Charel staat nog buiten en ’t dak van de camionnette staat open. Kan daar niet meteen binnenstormen, want de laatste nacht hebben Inge en Matto in de camper geslapen.
Reddingsactie slaagt: ik haal eerst het lederen Brooks-zadel eraf en plooi Charel in reismodus. De zetels en stoelen worden op hun plaats gelegd. Huisje wordt leeggehaald en al wat nog eetbaar is, komt in de van. Nazicht en vegen en om 8u staan Leen, Inge en Matto klaar om te vertrekken. Ik ook. Eén ding: de controle gebeurt pas om 9u. Stom om L, I & M zolang te laten wachten, dus ben ik het slachtoffer van dienst. Googel wat, lees mails en het blijft intussen regenen. Goed moment gekozen om te vertrekken!
Nazicht: alles oké en ik kan ook de hort op.
Naar Spanje, olé. Rij langs kleine, trage wegen tot in Bayonne. En pas om 16u ga ik de grens over. Eerste werk: tanken. Diesel kost hier maar 0,949 euro/liter. Volgooien dat ding…
Rij verder langs de kustweg, door een berglandschap, af en toe rakelings langs zee. “Peis daar ne keer een zonneke bij”, zeg ik altijd bij donker, regenachtig weer….
Ik stop op de camperplaats in Zumaia, een kuststadje aan de monding van de Urola. Ik installeer mijn van, zet het beest horizontaal, monteer Charel en ga nog eens naar t’ stadje. Gans Zumaia en omstreken is te been. Terrrasjes zitten vol. Ik installeer me op een bank en geniet van een glas txakoti en eet wat pintxo’s…..
Oh, wat ben ik toch een gelukkig mens: gaan en staan waar ik wil… “Genieten” heet dat…
Ik gooi het hier allemaal op een hoopje….
Dag 48 – 29 juni 2017 – Van Orio naar Vieille-St-Girond
Vertrekken in Orio onder een grijze lucht en het gaat net niet regenen. En zo gaat het de hele voormiddag: net geen regen… In Irun stoppen we om de voordelige spulletjes te kopen, zijnde wijn, olie en gin. Veel gin….. Moffelen alles weg met handdoeken ertussen om geen flessengebeier te krijgen voor de rest van de trip. En maar hopen dat er geen douanecontrole komt…
Frankrijk: ’t regent! En nog geen klein beetje. En waaien!! Welkom, zeggen we dan…. Had een meer gastvrije ontvangst verwacht na anderhalve maand Spanje….
We arriveren in Vieille-St-Girond aan Lac de Léon op de camping ‘Le Col Vert’. Een mega-camping, met alles ‘derop en deraan’, midden de bossen van de Landes. En wie komen daar aangewandeld? Mijn kleine zus en Dennis waarempel.
Installeren de ‘camionnette’, placeren stoelen en tafel, ontkurken de wijn, prepareren wat ‘tapas’ en kunnen beginnen aan de babbel. Was weeral lang geleden dat we mekaar zagen, van 24 mei… En zeggen dat we mekaar vroeger bijna nooit ontmoetten…. Wat bijgebabbeld en afgesproken voor morgen…
We kruipen in onze nest en worden heen-en weer gewiegd door de straffe wind….
Dag 49 – 30 juni 2017 – Vieille-St-Girond
Extra-lang geslapen. Heeft de ganse nacht hard gewaaid. Om 2 uur was ik er écht niet meer gerust in. Had het gevoel dat mijn luifel het zou begeven, maar ik had extra riemen aangebracht en er bewoog niks. Oef…
Om 11 uur afgesproken met Wies en Dennis, maar het blijft regen… En waaien! Een serieuze stortbui zet onze staanplaats compleet onder water, maar de bodem is zó poreus, dat na een half uur niks meer over blijft van de grote plas.
Ik wil WiFi en die is er, maar te betalen… 4,50 euro voor 12 uur. Dieven. Koop toch een portie...
Rond twaalven is het droog, efkes toch. Gelukkig maar. Dennis vertikt het om in de regen te fietsen, maar Wies heeft hem blijkbaar kunnen motiveren toch maar aan te zetten. En het ís momenteel droog…
Wij vieren fietsen door de bossen langs fietspaden waar we moeten slalommen tussen de afgewaaide takken, meest door kosmos overwoekerde eikentakken.
In Linx stappen we binnen in een restaurant en kunnen nog net “als we ons haasten” een dagmenu verorberen. “Als we ons haasten”: wat een verschil met Spanje, daar moet men nog beginnen met de dagschotel op dat uur. En daar wordt niemand verplicht “zich te haasten”… Om 14u wordt de keet gesloten: punt……
We rijden terug, krijgen nog een regenvlaagje te verwerken. Leentje haar zwart-wit-geruite poncho fladdert in de wind. ‘The flying nun’…
Stappen een pizzeria binnen aan onze camping, verzetten wat Affligem (peperduur) en Pelfort. Buiten geeft een fikse regenbui ons een reden om nog maar een pint te drinken.. En maar babbelen, over ’t verleden en wat nog komen gaat… Nog een pint…. Nog een plensbui…. Wies en Dennis moeten er nog door…
We stappen de ‘camionnette’ binnen om 18u45. En het blijft regenen…..
Dag 50 – 1 juli 2017 – Van Vieille-St-Girond naar Montalivet-les-Bains
Kort: vertrokken met regen, gearriveerd met regen. Waardoor de Landes er nog triester uitzagen…. En ik werd ook triestiger…. Pluspunt: Inge en Matto arriveren….. En gaan we vol goede moed de komende zeven dagen Landes tegemoet…
Dag 51 – 2 juli 2017 – Montalivet-les-Bains
Om halfacht uit bed. Heb voor de eerste keer sinds 13 mei in een echt bed geslapen…. Er is geen wezenlijk verschil met het bed in onze camper, maar toch, is weeral wennen…
Om de anderen niet te “ambeteren” ga ik douchen in de gemeenschappelijke douches. ’s Morgens is er geen kat, iedereen doucht in zijn eigen bungalow. En de douches zijn goed. Ik smelt net niet weg…
Na het ontbijt wordt het dagschema besproken. Leentje houdt het rustig vandaag, ik ga fietsen. Fietsen in de Landes: ik háát het!! ’t Is vlak, oké. Maar die rechte stukken, kilometers rechte stukken zonder één bochtje of heuveltje: niet mijn ding…
Ik fiets naar Vendays, pintje drinken en terug. Pinten zijn in Vendays een halve euro goedkoper dan ik Les-Bains. En beiden zijn dezelfde gemeente, ‘Montalivet’, alleen liggen ze 10 km uiteen. Heb je hier veel, net als in Spanje trouwens. De oorspronkelijke stad of dorp lag in het binnenland en kreeg er ‘op vraag’ van de toeristen een naamgenoot bij aan de kust. Goede optie: zo wordt de kust en duinengordel goed bewaard.
’t Is tijd voor een dutje….
Kinderen en Leentje komen terug van ’t zwembad. Ik kook het eten. Simpel: een goeie, verse spaghetti-saus, zonder vlees… En naar de geestdrift te zien waarmee de pan met saus wordt uitgelepeld, was het lekker…
Om middernacht ga ik slapen: en ’t regent begod…..en we hopen op beter…. Merde…
Dag 52 – 3 juli 2017 - Montalivet-les-Bains
Om halfacht kruip ik uit bed. De bewolking lijkt voorbij te trekken. Ik ben benoemd tot ‘brood-haler’. Heeft ook zijn voordelen: tegen dat ik terug ben is de tafel gedekt én staat het water voor koffie/thee te koken. Goed om weten: morgen wandel ik nog wat trager…..
Drama: blijkbaar heb ik gisteren een doorn op bezoek gehad in mijne voorband. Met een pincet verwijderd uit de buitenband vooraleer ik overga tot het plakken ende repareren van het slachtoffer…
Ik ga “Charelen” vandaag. Niemand neemt het me kwalijk: ik ben geen waterrat… Als ik vertrek is het aan het miezeren. Ik koop mij op de markt een pet: zie ik tenminste waar ik rij…
Rij naar Vendays, neem de weg naar Hourtin, maar dat is zo’n akelige drukke weg dat ik na een paar kilometer ‘op goed geluk af’ een ‘macadam’-weggetje insla. Eén probleem: ik heb geen kaart…. Maar blijkt een goeie keus: ik fiets rustig, doorheen het groen, langs heerlijk ruikende dennen, jonge varens, hier en daar nog een dappere bloem en overal: bloeiende, purperen heide. Maar weeral eindeloze, rechte banen, kilometers aan een stuk…
Kom aan ‘Le Pin Sec’, een camping aan het eind van een doodlopende weg, midden de duinen. Er zit niks anders op dan terug te fietsen. Langs een – hoe kan het anders – regelrechte weg naar Montalivet-les-Bains.
Is het hoofdseizoen voor trekkers-met-de-fiets. Kom er tegen in alle maten en leeftijden. Ik herken trekkers zoals mezelf: rond en vol, met een flink beladen fiets, niet afgevend. Sta versteld van de snelheid die sommigen halen.. En allen, zij en ik, fietsen verder begeleid door het eentonig cicaden-orkest…
Ik kook terug: een afgeleide van gisteren…
Dag 53 – 4 juli 2017 - Montalivet-les-Bains
’t Schijnt dat de Amerikanen nu allemaal staan te dansen rond hun Stars-and-Stripes, want zou de Amerikaanse feestdag moeten zijn. Lig er niet van wakker. Heb nooit ofte nimmer enige affectie gehad voor dat soort mensen die schijnen geboren te worden met de wetenschap ‘Wij zijn beter dan de rest’…
Om 3u ging ik efkes buiten ‘om-tegen-de-boom-te-plassen’ en er stond een schitterende sterrenhemel. Duizenden, flonkerende sterren. Helaas geen enkele vallende…
“Godverdomme”, dat was mijn eerste voldragen woord deze morgen. Charel stond wéér plat, achteraan deze keer. Dus kon ik direct aan het werk… Duurde wel even, want wat problemen met de remmen ook. En aangezien ik niet kan blijven plakken, heb ik mij toch maar 2 binnenbanden aangeschaft, “Made in Indonesia”. Dat is om de Chinezen een neus te zetten….
Wordt een mooie dag, zonnig en warm. Elodie en Charel op weg. Naar Souliac-sur-Mer. Leuk fietsen met z’n tweetjes. Af en toe een ‘drank-stop’ natuurlijk….
We fietsen rustig, doorheen het groen, langs heerlijk ruikende dennen, jonge varens, hier en daar nog een dappere bloem en overal: bloeiende, purperen heide. Maar weeral eindeloze, rechte banen, kilometers aan een stuk… (zie gisteren)…
Souliac is mooi, volgebouwd met sjieke villa’s, vroeg 19de eeuw. Sommige staan te verkrotten, onbegrijpelijk. Maar niet getreurd: grote affiches melden dat er ‘binnenkort’ wordt overgegaan tot verkaveling. Ook hier slaan de bouwpromotoren toe…
Het stadje is grotendeels autovrij: geen mekkerende middenstanders die met de armen in de lucht verkondigen dat de verkoop daalt, geen storende bussen en trams en als gek rijdende taxis. Hier draait de ‘commerce’ door de wandelaars… Gent: hoor-je-dat?
In Montalivet drinken Leentje en ik elk 2 consummaties om te vieren dat Leentje haar record heeft gebroken: ze heeft vandaag meer dan 50 km gefietst!! De rekening: 15 euro astemblief…. IK WIL NAAR SPANJE….
Dag 54 – 5 juli 2017 - Montalivet-les-Bains
8u uit de nest. Ik ga brood halen met Elodie…
Hadden een mooie dag beloofd. Hallo: is bewolkt… Ik laat me overhalen om naar zee te gaan. De zwembroek wordt vanonder het spreekwoordelijke stof gehaald en ik voel me als een lam dat naar de slachtbank wordt gebracht wanneer we richting Montalivet rijden…
Ik doe wat elegante danspasje op het strand en duikel het water in. Kopje onder. Proestend en blazend sta ik recht en hou me taai. Mag toch niet roemloos ten onder gaan in het bijzijn van Matto. Kleine toegeving mijnentwege: ik amuseer me wel… Als Matto het koud krijgt, ga ik meteen ook het water uit. Oef, overleefd….
Leg me te drogen en ga wat wandelen langs het strand. Schelpjes zoeken, die er niet zijn. Als ik toch enige kleine schelpjes ontwaar, ben ik op het strand van Euronat beland, een groot naturisten-‘reservaat’. Vandaar al die blootaards! Ik zou direct mijn zwembroek uittrekken, maar ik denk dat mijn wit gat nogal hilarisch zou onthaald worden…
Keer terug naar ’t land der gewone stervelingen…
Er wordt niet gekookt vandaag, we gaat ‘uit eten’. Inge een salade met geitenkaas, Leenje mossels meunière en ik een zeevruchtensalade om “U” tegen te zeggen. Matto neemt een kindermenu: spaghetti en een ijsje voor 7 euro. In een stad aan zee… Hallo Nait!?
Dag 55 – donderdag 6 juli 2017 – Montalivet-les-Bains
Héééééééééééél lang geslapen. Was ook geen directe reden om vroeg op te staan: het is bewolkt… Maar droog.
Leentje en ik gaan naar de markt, leggen Elodie en Charel aan de ketting en doen ons ding. Rondslenteren. Kraampjes bekijken, kaasje proeven, discussiëren over de uitspraak van ‘chorizo’.
En een wijntje drinken aan ’t kraam van een cave, ‘Château du Cros’. Drinken een ‘AOC Bordeaux Blancs Sauvignon’, een droge wijn. En wat zegt die mens over zijn wijn? Luister: “Une robe jaune pâle, un nez puissant sur des arômes de fruits exotiques. Bouche franche et vigoureuse. Finale ronde. A servir en apéritif, sur les fruits de mer et poissons’….
Bon, ik ben geen wijnkenner, maar ik vond de prijs voor een glas vree te doen – 1,50 euro, maar wat ons bijbleef was de laatste hint. Die hadden wij goed begrepen – “sur les fruits de mer”, en dus hebben wij aldaar en ter plaatse elk een dozijn oesters geslurpt, met nog een flesje “sec”..
’s Middags is een Matto-moment: we gaan mini-golfen – ik win jeuj, Matto gaat ponny-rijden en we gaan met ons allen paella eten. Ik met potzwarte voeten wegens door het stof ploeteren met Trésor - de pony die Matto berijdt, aan de lijn en Matto zalig kijkend op de rug zittend. Wat een opa lijden kan…
Dag 56 – vrijdag 7 juli 2017 – Montalivet-les-Bains
Laatste dag is opruimen. Alle spulletjes die we niet meer nodig hebben in ‘het huisje’ en behoren tot de uitrusting van de “camionnette” worden terug ingeladen: broodmes, aardappelmesje, deftige broodplank, wasspelden, behoorlijk grote koffietassen, onderleggers…..
Leentje en ik gaan met de fiets nog eens naar ’t stad. Wordt de laatste keer, dus gaan we nog eens oesters eten. Andere soort nu, “Claire du Médoc”. Lijkt wel een AOC… Kosten meer dan de oesters van Marennes of Arcachon. Wel helemaal 11 euro voor een dozijn. Op één been kun je niet staan, dus nemen we een tweede bord met 12 super lekkere, glinsterende, in hun sap zwemmende oesters. Ahh, dat smaakt… Om makkelijke doorstroming te garanderen, maken we daarbij een flesje droge, witte wijn soldaat. Kost niks hier.
Maar er is natuurlijk meer te zien dan alleen oesters en wijn. Potterie, kruiden, kleren, meloenen, kippen (wij kochten een ‘poulet fermier’, een uit de kluiten gewassen hoevekip), vis, grijze garnalen (32 euro de kilo, ongepeld…), speelgoed. Om de toerist tot kopen aan te zetten, wordt er diep getast in het assortiment verkooptechnieken. Zie dit allemaal graag gebeuren. Op een terrasje, gesetteld in ’t zonnetje, hadden we nog beter zicht op het voorbij schrijdende clientèle. Mensjes kijken…
Conclusie. Om echt lekkere wijnen te drinken van hoogwaardige kwaliteit – rechtstreeks van de cave, aan 1,50 euro per glas óf een flesje soldaat te maken voor 7 euro en lust je bovendien oesters van Île d’Oléron, Arcachon of Médoc: in juli en augustus dagelijks markt van 8u tot 13u30 in Montalivet-les-Bains.
Des middags naar zee met Leen, Inge en Matto, voor een tweede onderdompeling… Ging al beter… Duizend man sterk…. Na een half uurke hield ik het voor bekeken en vlijde mij zachtjes neder op mijn matje, om een tukje te doen en, niet te vergeten, om mijn zwembroek te drogen…. Fietsen met een natte dweil onder de kont is niet zo bevorderlijk om de huid te sparen… Was vlug gebeurd en ik kon stillekes verdwijnen met de Charel, richting Vendaye. Pintje gedronken en terug naar de camping.
Laatste avondmaal: salade, tomaten, hoevekip en verse frietjes.
Dag 57 – zaterdag 8 juli 2017 – Montalivet-les-Bains naar Zumaia
We worden om 7u gewekt door de regen. Miljaar, Charel staat nog buiten en ’t dak van de camionnette staat open. Kan daar niet meteen binnenstormen, want de laatste nacht hebben Inge en Matto in de camper geslapen.
Reddingsactie slaagt: ik haal eerst het lederen Brooks-zadel eraf en plooi Charel in reismodus. De zetels en stoelen worden op hun plaats gelegd. Huisje wordt leeggehaald en al wat nog eetbaar is, komt in de van. Nazicht en vegen en om 8u staan Leen, Inge en Matto klaar om te vertrekken. Ik ook. Eén ding: de controle gebeurt pas om 9u. Stom om L, I & M zolang te laten wachten, dus ben ik het slachtoffer van dienst. Googel wat, lees mails en het blijft intussen regenen. Goed moment gekozen om te vertrekken!
Nazicht: alles oké en ik kan ook de hort op.
Naar Spanje, olé. Rij langs kleine, trage wegen tot in Bayonne. En pas om 16u ga ik de grens over. Eerste werk: tanken. Diesel kost hier maar 0,949 euro/liter. Volgooien dat ding…
Rij verder langs de kustweg, door een berglandschap, af en toe rakelings langs zee. “Peis daar ne keer een zonneke bij”, zeg ik altijd bij donker, regenachtig weer….
Ik stop op de camperplaats in Zumaia, een kuststadje aan de monding van de Urola. Ik installeer mijn van, zet het beest horizontaal, monteer Charel en ga nog eens naar t’ stadje. Gans Zumaia en omstreken is te been. Terrrasjes zitten vol. Ik installeer me op een bank en geniet van een glas txakoti en eet wat pintxo’s…..
Oh, wat ben ik toch een gelukkig mens: gaan en staan waar ik wil… “Genieten” heet dat…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
