Dag 59 – Van Bermeo naar Estella

Maandag 10 juli 2017

Ik word wakker van de regen. Doeme toch.

Doordat mijn laptop niet functioneert, schrijf ik maar het verslag van gisteren, zoals vanouds, toen er nog geen laptops, iPhones en andere technische snufjes bestonden die ons het leven makkelijker zouden maken, maar het schrijven met pen op papier naar de… papiermand verwezen. Op blaadjes papier van 14 cm x 10 cm…

Toen ik kleintjes was – lees jong, en in de lagere school leerde ‘schoon schrijven’, kregen we, als we tenminste binnen de lijntjes bleven, sigarenbandjes van de broeder-lesgever. Ik schreef zó mooi en bleef zó binnen de lijntjes, dat ik een sigarenbandjes-verzameling kon beginnen. Eilaas, driemaal eilaas, de bandjes werden opgevorderd door mijn suikertante Edmonda, die bedlegerig was en niks anders te doen had dan mijn ‘door hard werken verdiende’ sigarenbandjes in háár boeken te plakken. Waardoor ze – vernam ik een halve eeuw later, volkomen waardeloos werden…

Ik post straks een foto van de handgeschreven versie op FB. Aan jullie om mijn schrijfsels te ontcijferen…

Ik vertrek maar, in de miezerige regen, langs Gernika. Ga hier niet rondhuppelen in de regen, rij door tot aan de N634 en volg die drukke weg – veel vrachtwagens, tot in Durango.
Vandaaruit een smal baantje, de B1623 naar de top van de Urkiola, amper 713m hoog, maar met een stijgingspercentage van 12%. En dat is veel. Toch zijn er enkele dapperen die de beklimming al fietsend doen. Châpeau!

De regen is al een tijdje gestopt, maar er hangt een stevige mist rond de top. En boven is er dus geen knijt te zien. En tis hier amper 15 graden. Geen uitnodigende weersomstandigheden om hier een wandelingske te maken. Is nochtans de moeite om te dwalen in het natuurpark waar vale gieren nestelen op de kale rotsen. Zal voor een andere keer zijn…

Loop toch even de ‘Iglesia de San Antonio’ binnen, die werd in de 15de gebouwd op een heiligdom uit de 7de eeuw. De binnenkant is zeer eigenaardig: er is geen koor, waardoor de kerk ‘eigentijds’ gaan lijken. De versieringen in mozaïek zijn subliem en groots en de glas-in-lood-ramen zijn schitterend van kleur. In de tuin voor de kerk ligt een meteoriet – dat beweert men toch, die speciale eigenschappen wordt toegeschreven. Als een meisje rond de steen draait, zal ze binnen afzienbare tijd een man vinden…. Bijgeloof zal toch nooit verdwijnen. Gelukkig maar…

In Otxandio stop ik efkes. Er waren boven op de Urkiola geen pintxo’s of tapas te krijgen, dus ga ik hier op zoek. Het draait rond de middag…
Ook hier was een bombardement door het Duitse Condor-regiment, nog voor zij Guernica/Gernika platgooiden. Op 22 juli 1936 werden 61 mensen gedood/vermoord, meestal burgers waaronder veel kinderen. Bijna een eeuw later werd nog niemand verantwoordelijk gesteld voor deze oorlogsmisdaad. Franco stopte alles in de doofpot en nu nog wordt gezwegen over de burgeroorlog. Elk jaar nog wordt door de burgers van Otxandio een hulde gebracht aan de slachtoffers. Hun namen staan op een sculptuur ‘Heriotza Zerutik Etorri Jakun’ (de dood kwam uit de hemel)…

Pintxo’s en paar pinten en ik kan verder…

Onderweg een tukje gedaan, op de top van de Opakua, een knoert van 1020 meter. De mist is opgetrokken, de bewolking grotendeels verdwenen en bovenal: het is droog en de temperatuur stijgt!

Ik stop in Estella, in het Baskisch Lizarra. Sta op een camping, een echte, waar elektriciteit voorhanden is en ik mijn laptop kan opladen. En de ijskast waarempel ijsblokjes tovert, zodat ik straks kan genieten van een GT…. Zoals ik al placht te zeggen: ’t leven is zó mooi….

Oesje, hier 500m vandaan is een compost verwerkende fabriek. En de wind komt uit die richting. Met een nogal maf geurtje erbij…. Och, der zijn ergere dingen in ’t leven….

Ik ga naar het restaurant, verorber een steak en drink een flesje wijn. Rioja Alavesa ‘Ostatu’. Een jonge tinto van 2016. Maar lekker….

24u. ER zijn geen vreemde geurtjes meer waar te nemen. Misschien ruikt de sigaret van mijn buur straffer??