Dag 65 – Zondag 16 juli 2017 – Rondrit….
Door: Bo
16 Juli 2017 | Spanje, Ejea de los Caballeros
Zondag 16 juli 2017
Bij het opstaan had ik er al een donkergrijs vermoeden van: ’t zou warm worden. En dat is vree zacht uitgedrukt. De “koude” noordwesten wind - de Cierzo, is gevallen. Windstil en ik werd wakker van de warmte…
Te heet om te fietsen. Ga een rondritje maken. Langs kleine dorpjes in de omgeving, die niet vermeld staan in de Michelin-gids, maar zeker de moeite zijn, omdat de streek hier toch gekend is voor zijn Romaanse gebouwen – meestal kerken…
Eerste stop is Luna. Neeje, niet de dochter van Greet en Noelle. Klein stadje, dat op dit uur – ’t is toch al half elf, nog in volslagen rust is. De ‘Iglisia de Santiago de la Corona’ wordt gerestaureerd en niet toegankelijk. Blijkbaar gaat dit werk niet zó goed vooruit, want op de kraan hebben 3 ooievaars een nest gebouwd….
De Iglesia de Santiago, daterend uit 1179, is verdorie ook gesloten. En dat op een zondag! Had me dus de klim naar boven kunnen besparen…. Maar nee, het uitzicht op de grijze daken die opgaan in de omgeving loont ook de moeite. Ik maak wat foto’s van oude en/of vervallen deuren…
Langs de pittoreske A-1103 rij ik richting El Frago. Onderweg zit een vale gier mij aan te kijken vanop een elektriciteitspaal. Wat verder stop ik aan ‘Castillo de Villaverde’, gebouwd in 1092 in opdracht van koning Sancho Ramirez en dat in 1167 overgedragen werd aan de Tempeliers. Zoals het er nu uitziet was ook al in de 14de eeuw zo. Er rest alleen de donjon en die is niet eens bereikbaar. Om de toren doen gierzwaluwen luidruchtig hun rondjes.
In El Frago, dat boven een heuveltop is gebouwd, klim ik naar de ‘Iglesia Parraquial San Nicolas de Bari’ uit de 13de eeuw. Het portaal is versierd met de gewone activiteiten uit het dagelijks leven, wat voor romaanse kunst toch enigszins uniek is. Jammer dat er nogal wat is verloren gegaan door de barre weersomstandigheden. Binnen wordt gezongen. Het koor – 5 vrouwen, zijn aan het repeteren. Eentje kan wel wat hoogte aan… Ik slenter wat rond, fotografeer wat oude, ineengezakte deuren en sleep me naar mijn camionnette. De thermometer gaat richting 40…
Mijn volgende halte is Biel. Is middag en aan het lokale café is er een gezellige drukte. Ik nestel me aan de toog en kijk wat rond. In Spanje verwacht je niet zo vlug opgezette dierenkoppen. Wel, hier is een Afrika-bewonderaar aan ’t werk geweest: een koedoe, een bontebok, een warthog, wat geweren, de kop van een zaagvis, slangevellen, name it. Het hangt hier aan de muur. Ik drink een pint, eet twee pintxo’s en ga verder op de mijn ontdekkingstocht. De ‘Iglesia San Martin’ uit de 16de eeuw is gesloten. Uit het ‘Castillo’ – 11de eeuw, klinkt mooie muziek. Mijn eerste indruk: een cd-ke. Niets is minder waar: er is een tentoonstelling van schilderijen en een trio luistert alles muzikaal op. Prachtige muziek. Als het concert is afgelopen, vraag ik de drie heren of ik een foto van hen mag nemen. Tuurlijk en zij poseren. Of ik het op hun facebookpagina wil plaatsen? Wat is de naam? Trio Toño. Oké, doe ik. Stevig handdruk en Muchos Gracias…
Ik ga terug naar dat afrikaans aangekleed café en vraag om te eten. Dju, ik had het uur uit het oog verloren. Is al na twee… Ik bestel nog wat pintxo’s, dat vult ook de maag. En een paar pinten, caña’s…
Drie Romaans getinte dorpen, ik heb het wel gehad. En van al dat slenteren ga ik zweten… Rij door naar “PN de Bardenas Reales”. Rij binnen langs een grindpad in El Paso en hobbel zo’n 30 km door ‘La Blanca Alta’, langs ‘La Blanca Baja’ – dat grotendeels militair terrein is, tot aan het ‘Centro de Information de Bardenas Reales’ dat, als ik daar passeer al gesloten is…
Maar waarde leesgenoten als jullie in de wijde omgeving van dit park zijn: ga er heen. Rij er door met de auto of de fiets – dikke banden want grindpad met grote keien, wandel te voet. En er is zo veel te zien in dit semi-woestijngebied. Door erosie is de bodem van gips, klei en zandsteen her-en vervormd in de meest grillige bergreliëfs. Roofvogels zijn zowat het enige leven dat ik heb gezien. Water heeft de bodem diep verweerd en het is niet te verwonderen dat ‘Game of Thrones’ hier ook opnames heeft gedaan. De temperatuur loopt op tot 42 graden. En geen café te bespeuren….. Wel veel jeeps: ik waan me ergens in een nationaal park in Afrika. En hoofdzakelijk Belgen en Fransen… Maar mijn camionnette had geen enkel probleem met het grindpad. Het mooiste stuk vond ik ‘La Blanca Alta’…
Op de camping moet ik toch efkes de camionnette afspoelen. Binnen is het ook stoffig maar dat wordt een werkje voor thuis…..
En ikzelf zie er ook nogal wit-bestoft uit. Douchke. En dan kleinigheid eten….
Bij het opstaan had ik er al een donkergrijs vermoeden van: ’t zou warm worden. En dat is vree zacht uitgedrukt. De “koude” noordwesten wind - de Cierzo, is gevallen. Windstil en ik werd wakker van de warmte…
Te heet om te fietsen. Ga een rondritje maken. Langs kleine dorpjes in de omgeving, die niet vermeld staan in de Michelin-gids, maar zeker de moeite zijn, omdat de streek hier toch gekend is voor zijn Romaanse gebouwen – meestal kerken…
Eerste stop is Luna. Neeje, niet de dochter van Greet en Noelle. Klein stadje, dat op dit uur – ’t is toch al half elf, nog in volslagen rust is. De ‘Iglisia de Santiago de la Corona’ wordt gerestaureerd en niet toegankelijk. Blijkbaar gaat dit werk niet zó goed vooruit, want op de kraan hebben 3 ooievaars een nest gebouwd….
De Iglesia de Santiago, daterend uit 1179, is verdorie ook gesloten. En dat op een zondag! Had me dus de klim naar boven kunnen besparen…. Maar nee, het uitzicht op de grijze daken die opgaan in de omgeving loont ook de moeite. Ik maak wat foto’s van oude en/of vervallen deuren…
Langs de pittoreske A-1103 rij ik richting El Frago. Onderweg zit een vale gier mij aan te kijken vanop een elektriciteitspaal. Wat verder stop ik aan ‘Castillo de Villaverde’, gebouwd in 1092 in opdracht van koning Sancho Ramirez en dat in 1167 overgedragen werd aan de Tempeliers. Zoals het er nu uitziet was ook al in de 14de eeuw zo. Er rest alleen de donjon en die is niet eens bereikbaar. Om de toren doen gierzwaluwen luidruchtig hun rondjes.
In El Frago, dat boven een heuveltop is gebouwd, klim ik naar de ‘Iglesia Parraquial San Nicolas de Bari’ uit de 13de eeuw. Het portaal is versierd met de gewone activiteiten uit het dagelijks leven, wat voor romaanse kunst toch enigszins uniek is. Jammer dat er nogal wat is verloren gegaan door de barre weersomstandigheden. Binnen wordt gezongen. Het koor – 5 vrouwen, zijn aan het repeteren. Eentje kan wel wat hoogte aan… Ik slenter wat rond, fotografeer wat oude, ineengezakte deuren en sleep me naar mijn camionnette. De thermometer gaat richting 40…
Mijn volgende halte is Biel. Is middag en aan het lokale café is er een gezellige drukte. Ik nestel me aan de toog en kijk wat rond. In Spanje verwacht je niet zo vlug opgezette dierenkoppen. Wel, hier is een Afrika-bewonderaar aan ’t werk geweest: een koedoe, een bontebok, een warthog, wat geweren, de kop van een zaagvis, slangevellen, name it. Het hangt hier aan de muur. Ik drink een pint, eet twee pintxo’s en ga verder op de mijn ontdekkingstocht. De ‘Iglesia San Martin’ uit de 16de eeuw is gesloten. Uit het ‘Castillo’ – 11de eeuw, klinkt mooie muziek. Mijn eerste indruk: een cd-ke. Niets is minder waar: er is een tentoonstelling van schilderijen en een trio luistert alles muzikaal op. Prachtige muziek. Als het concert is afgelopen, vraag ik de drie heren of ik een foto van hen mag nemen. Tuurlijk en zij poseren. Of ik het op hun facebookpagina wil plaatsen? Wat is de naam? Trio Toño. Oké, doe ik. Stevig handdruk en Muchos Gracias…
Ik ga terug naar dat afrikaans aangekleed café en vraag om te eten. Dju, ik had het uur uit het oog verloren. Is al na twee… Ik bestel nog wat pintxo’s, dat vult ook de maag. En een paar pinten, caña’s…
Drie Romaans getinte dorpen, ik heb het wel gehad. En van al dat slenteren ga ik zweten… Rij door naar “PN de Bardenas Reales”. Rij binnen langs een grindpad in El Paso en hobbel zo’n 30 km door ‘La Blanca Alta’, langs ‘La Blanca Baja’ – dat grotendeels militair terrein is, tot aan het ‘Centro de Information de Bardenas Reales’ dat, als ik daar passeer al gesloten is…
Maar waarde leesgenoten als jullie in de wijde omgeving van dit park zijn: ga er heen. Rij er door met de auto of de fiets – dikke banden want grindpad met grote keien, wandel te voet. En er is zo veel te zien in dit semi-woestijngebied. Door erosie is de bodem van gips, klei en zandsteen her-en vervormd in de meest grillige bergreliëfs. Roofvogels zijn zowat het enige leven dat ik heb gezien. Water heeft de bodem diep verweerd en het is niet te verwonderen dat ‘Game of Thrones’ hier ook opnames heeft gedaan. De temperatuur loopt op tot 42 graden. En geen café te bespeuren….. Wel veel jeeps: ik waan me ergens in een nationaal park in Afrika. En hoofdzakelijk Belgen en Fransen… Maar mijn camionnette had geen enkel probleem met het grindpad. Het mooiste stuk vond ik ‘La Blanca Alta’…
Op de camping moet ik toch efkes de camionnette afspoelen. Binnen is het ook stoffig maar dat wordt een werkje voor thuis…..
En ikzelf zie er ook nogal wit-bestoft uit. Douchke. En dan kleinigheid eten….
-
17 Juli 2017 - 08:49
Xavier:
Op youtube een filmpje gevonden van een paar Fransen die in die Bardenas reales een fietstocht gedaan hebben, zowel in de Blanca als de Negra. Indrukwekkende omgeving, indeed dear friend. Zijt gij op die baantjes met je camionette gereden? Amai.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
