Dag 72 – Marans

23 juli 2017

Me gisteren blijkbaar toch wat té enthousiast aan de wijn begeven. Flesje ‘Roche Mazet’ leeg en ik heb dus wederom fantastisch goed én lang geslapen. Sedert er in de krant heeft gestaan dat het ‘s avonds drinken van rode wijn goed is tegen zwaarlijvigheid – althans volgens mijn interpretatie, zegt Bo: nie pleujen…

Dus lang geslapen. Maar so what: ’t is weekend, zelfs voor mij… Lekker ontbijt: notenbrood met jamón Iberica, wat zowat de beste hesp in het noordelijk halfrond is… Als dessert: een boterhammeke met confituur…. Kan het beter? Misschien wel. Maar het beste is wat je er zelf van maakt…

Slecht weer voorspeld, dat wil zeggen: regen, veel wind en temperaturen rond 21 graden. Niet echt uitnodigend zomerweer. Maar ’t is wat het is en stil zitten is niet mijn grootste deugd, zodoende gaan wij – ‘The beast and me’, fietsen.

En blijkbaar hebben de weervoorspellers – zoals overal ter wereld, het hier ook efkes mis. Oké, ’t is geen stralend blauwe lucht, ’t is niet warm, maar god-zij-geprezen: het regent niet en er is zelfs hier en daar ene flard blauw te bespeuren tussen de grijze wolken…. En zoals mijn moeder zaliger wist te vertellen – en zij was een zeer wijze vrouw: ‘Als eer een stukske blauw in de lucht te zien is waaruit je een hemd kunt snijden, dan ga je naar zee….’. Al dat positivisme mijner moeder zaliger in gedachten, fietste ik richting zee. Of dat dacht ik toch… Na zo’n 8 km langs een kanaal gefietst te hebben en er nog geen geur van zee te bespeuren was, toch efkes gestopt en een rudimentaire kaart bekeken– halleluja: ik heb een kaart. En wat bleek?? Bo pedaleerde compleet de verkeerde richting uit. Allemaal Charel zijn schuld: HIJ wou dat mooie grindpad op….

Bon, allemaal geen probleem: het voordeel van ‘Le Marais Poitevin’ – zo’n 80.000 ha klein, is dat je alle richtingen uit kunt, langs mooie fietspaden, soms grind, maar in vergelijking met de grindpaden in Spanje, zijn dit hier ‘gladde’ baantjes… Koos dan maar de route ‘La Vendée à Vélo’, een fietsweg die door heel de Vendée gaat – vandaar de naam waarschijnlijk (haha), en in mijn geval richting Maillezais. Wind in de rug is natuurlijk altijd ‘vree wijs’ en voor ik het wist en na ettelijke stops om de prachtige wolken in combinatie met afgemaaide korenvelden te fotograferen, stond ik in Vouillé-les-Marais.
Niks bijzonders, een dorpje zoals tientallen andere hier in het vroeger moeras: een Mairie, een Place de 8 Mai, een Rue Jaures, wat ‘petanque-spelende-60-plussers, wat rondhangende pubers, en verder veel stilte. Maar ook een café/restaurant. Hola! Charel in ’t gras, ik binnen. ’t Was 14u en niet het uur dat normale Fransen, in tegenstelling met normale Spanjaarden, aan tafel gaan. Ik ben nog in een periode van “afkicken” en “gewennen”…. en probeer het toch. Of er nog iets te eten is? Na veel geblaas en gepuf harentwege, en een olijke blik mijnentwege, krijg ik het van madam “la patronne” het toch voor mekaar een flinke portie ‘Moules de bouchot’ met versgebakken frietjes én versgemaakte mayonaise op tafel te krijgen.. Eén van mijn pluspunten: zal nooit ofte nooit en nergens zonder eten vallen…

“Tussenspel”. De eerste ‘bouchots’ werden in de 13de eeuw aangelegd, toen de Ierse kapitein Walton schipbreuk had geleden in de baai van Esnandes en zich vervolgens daar vestigde. Was nog de tijd van ‘leven van de jacht en de visvangst’ en om te overleven, ving de brave man paling én vogels door een net te spannen tussen twee palen (bouchots) die hij in het slijk stak (was hier toen nog allemaal moeras hé). Hij merkte ook dat de staken werden bedekt door kleine mossels die sneller groeiden dan die op de natuurlijke mosselbanken. En hop, de bouchot mossel was een feit…

Ik rij verder. Eens je ergens bent geraakt, moet je wel terug… Oeps, de wolken zijn veranderd in één egaal grijze wolkenmassa. En dat voorspelt niet veel goeds. Steek een tandje bij, langs La Tailée en Le Gué-de-Velluire. In één rechte lijn naar L’Ïle-d’Elle. Heuvel op, heuvel af en langs Le Canal de Pomère naar Marans.

Arriveer om 16u30 op de Camping Municipale ‘Le Bois Dinot’. Efkes uitblazen bij een frisse San Miguel – Spaanse makelij. Douchke en dan, terretekete, begint het te regenen. Eerst stillekes, dan feller. Schrijf mijn verhaaltje met mijn beste vriend: GT. Wééral haha. Geeft me inspiratie…. Nu 19u15 regent het begod pijpestelen… Wat kan het leven toch mooi zijn…

Al de derde avond zonder internet. Ga er toch iets moeten op vinden… Schijnt dar er WiFi is aan de receptie van de camping… Mij eens door de regen bewegen. Repetitie voor als ik thuis ben…

Staan 2 meisjes voor mijne camper te drentelen. Na 5 minuten komt de flinkske naar mij. Vraagt me of ik geen bier heb... Ikke: hoeveel? Zij: 3... Wat doe je dan.... Ben ik nu strafbaar? Moet ik mij schamen pinten aan minderjarigen gegeven te hebben? By the way: 't waren Zwitsers....