Mijn zus en ik. En Dennis uiteraard

Loop een beteke achter met mijn verslagen. Komt gewoon omdat ik geen internet had... Maar ik probeer de schade in te halen.... Hier een portie gezond van 2 dagen....

25 mei - Mont-roig Plaja

De dag zoals ik hem beleefde. Begon met opstaan, moeizaam maar na een douche kon ik de wereld weer aan. Ah, wat zou ne mens zijn zonder douche? Simpel, vraag het aan die mensen die in “verdoken armoede” leven in ons belgenland, voor wie een douche een wekelijkse luxe is. Of aan die miljoenen mensen over de hele wereld, die enkel maar kunnen drómen van dat heerlijk ochtendritueel. Of de vluchtelingen….

Heb een wasje gedaan. Ik zweet wat af! Mijn garderobe is vrij uitgebreid, maar ondanks dat, heb ik nog maar 2 hemden, 2 shorts en éne t-shirt “gebezigd”… En niet te vergeten waarde volgers: 2 onderbroeken. Komt er gewoon op aan dagelijks een wasje te placeren, met het onvoltroffen wasproduct: babyshampoo. Dat houdt de was netjes gezond en is niet irriterend. Trouwens, ik gebruik babyshampoo ook voor mezelf te wassen én de vaat te doen. Alles met één product. Niet de goedkoopste weg is om alles proper te krijgen, maar ik zweer erbij. Genoeg over dat, over naar de feiten van de dag.

Ik heb om 11u afgesproken met Wies en Dennis, dus tijd zat om nog een toerke te doen met de Charel. Weg van de N340. Maar parallel daarmee lopen ook de A7, de nieuwe spoorweg en de AP-7. En wil je wat in de natuur fietsen, dan moet je die over. Doe ik dan maar, gewoon rechtuit, en dan kom ik aan een golfterrein met een hoop ‘holes’, die ik vergeet te tellen, wegens niet geïnteresseerd… Maar ik moet toegeven: ’t ziet er goed onderhouden uit. De ‘greens’ zien er indrukwekkend groen uit, ondanks de droogte alhier. Menig landbouwer zal dit oord van het grote geld al menigmaal hebben vervloekt, wegens grootverbruiker zijnde van water, waar die brave landbouwer zich dubbel moet voor plooien om genoeg vocht aan zijn mais, wijngaarden en olijfbomen te kunnen betalen.

Ik snor door dennenbossen, heerlijk geurend naar hars, alhoewel de vers geasfalteerde weg een weinig verder de boslucht compleet overruled. Maar bloemen zijn bloemen en die geven het donkere bos toch een frisse tint.

Kwart voor elf ben ik op mijn afspraak. Ik heb al twee pinten en evenveel tapas binnen als Wies en Dennis arriveren aan ‘La Colmena’, een bar-restaurantje door een Columbiaanse gerund. Nog wat pinten verder, gaan we over tot het echte werk: een bordje voor elk met sepia, merlijn, zalm, gambas, ensaladilla rusa, groenten, brood… Lekker, zeker met een flesje wijn erbij. Na het eten volgen wat – en vergeef me als ik verkeerd ben – enige chipitos. Een kruidendrank om alles vlotjes te laten zakken, een ‘degustiefke’ zoals wij plachten te zeggen… We babbelen, lachen, halen onze ouders er vol respect bij, laten wat foto’s nemen van ons samen en spreken af voor morgen….. Ik ben blij met het herwonnen contact. Absoluut content!

We gaan elk onze kant uit, maar ik wil nog fietsen. De kruidendrank geeft me vleugels, ik ga de helling op en als die eindigt aan de snelweg, duikel ik links de bossen in, langs een pad tussen muurtjes van opeengestapelde stenen die hier waarschijnlijk al héél wat langer liggen dan het hedendaagse Miami-Plage. Is eigenlijk een VTT-parcours, hobbelig, vol grote keien en rotsen, maar met enige evenwichtsoefeningen hou ik me recht. De kleine wielen van Charel zijn een groot voordeel en hij geeft geen krimp. Ben toch blij als ik terug asfalt onder de wielen voel. Kom terecht in L’Hospitalet, waar ik me op een muurtje aan de rand van het strand in slaap val….

Ik arriveer aan mijn camionnette om kwart na zes. Douchke – weer die luxe, wat wandelen langs het strand op zoek naar schelpen die hier niet liggen, en tot de vaststelling komen dat ik hier op de camping geen internet/wifi heb. Huppel naar de receptie, maar owee, al dicht. Sjees nog efkes richting Miami-Plage waar ik aan het eerste café stop, een pint bestel en vraag of er WiFi is. Tuurlijk. Ik log me in met het fantastisch paswoord…. m7TGqXyAAmHfEtRfKMpt. Ik moet 2 keer herbeginnen, wegens een te dikke vinger en/of de toetsen te klein….

Bon, wat gelezen en verstuurd diende te worden is gelezen en verstuurd en nu ist begod al 23u17… Bo gaat slapen… So long!



26 mei 2017 – Another day in Mont-Roig…

Verdorie, wat slaap ik hier formidastisch. Was weeral 7u50 eer ik uit bed rolde. Is een zálig bed en aangezien er hier niks te horen is – zeker zonder oorapparaatjes – slaap ik als een blok! Natuurlijk beste mensen: als slaapmuts drink ik steevast een goeie GT…

Heeft vannacht gedauwd en er staan wat wolken, maar de temperatuur is alweer hemels. Ontbijt aan de camper – ben nog bezig aan een broodje met olijven en rozemarijn, dat ik kocht in…. Foix. Is intussen al zo ongeveer veranderd in een steen, maar heel dun gesneden en een goeie klets boter erop, smaakt het zalig. Nog één dag te gaan en dan geef ik de rest aan de vogeltjes…..

Ik ga om negen uur naar de receptie. Ik vraag een kaart met ‘Rutes en bicicleta’, koop me Wifi-time. Activeer de code op mijn iPhone en bol het af, richting Mont-Roig del Campo. Eerst een eindje langs de drukke N320, maar ik ga links een smal baantje in dat tussen olijfgaarden, hazelaars en amandelbomen lichtjes naar boven kronkelt. Die geuren! Overal langs de weg rozemarijn en de zoet-weeë geur van vijgenbomen. Er staan ook veel Johannesbroodbomen, waar van de grote peulen siroop wordt gemaakt. Vogels doen hun opperste best elkaar te overtreffen in hun gefluit, maar tonen zich niet of nauwelijks. Heb toch mijn fototoestel niet bij me, fotografeer alles met mijn iPhone.
Als ik op de T-310 kom, ga ik niet rechts naar Mont-roig del Camp, noch links naar Miami Platja, maar gewoon rechtdoor, een hobbelig VTT-pad op, nummerke 2. Hop, daar gaan we weer…. En dat was de goeie keuze. Oké, niet echt voor nen elektrische plooifiets, maar Charel is gene “gewone”, das zo ongeveer een tank….
’t Is weer manoeuvreren om overeind te blijven op het keien-circuit, maar terugkeren is geen optie. Rechts in de verte zie ik de ‘Ermita Mare de Déu de la Roca’ hoog boven mij uittorenen. Veel tijd om te genieten van ’t landschap heb ik niet, moet mij concentreren op het smalle pad…
Oef, ik kom op de T-322 en kan weer “normaal” fietsen. De afslag naar de Ermita pak ik een eind verder en hopsakee: das steil. Ik kruip een paar honderd meter verder, maar dan is het vet van de soep en ga ik met Charel aan de hand, de berg op. Manman, ben blij als ik boven ben. Maar wat een uitzicht!! Beneden lopen wat mensjes klein te zijn, mieren lijken het wel. Die Sant Ramon heeft zijn kluis in de jaren 1540 toch serieus veraf de bewoonde wereld gebouwd!
Er is een restaurant en ik drink een ‘café americano’. Als je wilt bezinnen, kun je hier ook een nacht slapen... Ik pas...
Aan een andere tafel zitten 6 oudere Belgen. Ik luister even geniepig mee, maar aangezien het over ‘hoe slecht het wel is in België’, doe ik alsof ik ze niet versta….

Ik daal dat steile weggetje af al fietsend en terug gekomen op de T-322 sla ik rechts af, richting de Colldejou. Gestaag bergop en om niet té veel batterij te verbruiken, fiets ik op standje 2, steilere stukjes op 3. Trekken en stampen, zweten enblazen. Na elf kilometer klimmen, sta ik op de top, 912m hoog. Ben er niet alleen. Als ik boven kom, wordt er geapplaudisseerd door een bende echte fietstoeristen die vanuit Falset, das de ander kant, aan de beklimming zijn begonnen. Het zijn Fransen, we doen een praatje, en ze kijken toch met enige verbazing naar onze combinatie. Zeg nu zelf: wie gaat met een elektrische plooifiets nu een col te lijf? Charel en ik dus haha…

Kijk naar de toestand van mijn batterij: nog 44%....., maar heb wel al 55 km gereden en de terugweg is constant bergaf… Zij, de Fransen dus, dalen af richting Mont-roig del Camp en ik doe hetzelfde. Eerlijk, ik hou ze niet bij, maar ik haal toch ook snelheden van 43 km/u en das snel op zo’n kleine wieltjes…. Beneden staan ze te wachten op nog wat achterblijvers en ik krijg weer een bewonderend applaus! Doet deugd. Daar doet een mens het voor. Zelfs als 65-jarige streelt dat mijn ego….

Op de baan naar Mont-roig Platja sta ik langs de kant een foto te nemen van een vrij grote slak op een wilde venkel-stengel. Zij passeren me terug, krijg wéér applaus en duimen. Voel me groeien. Ik maak een foto van hen al rijdend.

Via de T-312 naar de N340 en terug naar mijn camper. Zeg nu: 88,1 km en nog 39% batterij over. Nie slecht hé… !?!

Wil mijn verhaal van gisteren en vandaag posten, maar dat gaat niet. Aangezien ik de code al gebruik op mijn iPhone, kan ik dat niet meer op mijn laptop….. Klote. Verhalen zullen voor morgen zijn…. Ga nu een tukske doen sè….

Der staan wolken aan de lucht, ik heb er geen goed zicht op, ken Spanje niet. Kies voor het zekere, pak stoel en tafel in. Heb afgesproken in Miami Platje om zes uur met Wies. Ga me al moeten reppen. Sprintje trekken.. En weeral leuk. God, waarom heb ik zolang met mijn klein zusje geen contact gehad. Het verhaal van het “zwart schaap” zeker!?!.. Gehopt van Columbiaans café naar een Roemeens. Pinten smaken hetzelfde als ’t gezelschap maar oké is. Leuke is dat je hier niet te veel moet eten op voorhand. Je krijgt toch bij elke pint een kleine tapa….

Half tien aan mijne camper. Al ‘bijna’ donker. Leve het fluo-vestje. Pak een douchke, en daarna een nog grotere GT…