Dag 21 - Van Palomares naar Mojácar en verder

Dat had ik gisteren nog niet verteld: rij de godganse dag onder een stralend, blauwe lucht en als ik de A7 verlaat, zit er boven de kust een grijze wolkenlaag………

Deze morgen als ik uit bed tuimel rond de klok van 7u, is de lucht perfect uitgeklaard en ziet eruit zoals in alle boekskes staat: wolkenloos en blauw… Pak een douche, ontbijt op mijn gemak, sla wat kersen en een platte perzik naar binnen en “prepareer” de Charel voor een daguitstapje.

Start om 8u45 en de weg tot Mojácar is een lint van witte huizen, op de heuvelflanken resorts, restaurants, souvenirwinkels…. Toch wat teleurgesteld. De toeristengetto’s liggen verdomd dicht bij de achterliggende, ongerepte natuur en ik vrees dat de bouwpromotoren flink wat geld “onder tafel” hebben geschoven, om hier te kunnen bouwen…. En ook de zee krijg ik maar af en toe te zien, want tussen de AL-7107 en het strand staat ook bijna alles vol gebouwd. Heb me grof laten misleiden door de Michelinkaart 578, Andalusië. Daar staat de kustweg tussen El Pozo del Esparto en Carboneras, groen ingekleurd, wat zoveel betekent als ‘tis de moeite’…. Ik vind dat niet sterk, maar gigantisch overdreven….

Ik fiets naar het oude historische stadje Mojácar dat pas in 1488 door de christenen heroverd werd. En dat is klimmen, vree steil! Ik Charel me naar boven, maar tis op het randeke. Ik kom er net… Loop wat rond in de smalle straatjes, waar alle huizen hagelwit zijn, precies of er gisteren een schilder aan het werk was. Gezellig druk hier, maar het is nog vroeg. Loop de okerkleurige Iglesia de Santa María binnen en die is sober. Blijf wat hangen, er speelt een prachtig lied en daar hou ik van.
In een klein café, buiten de toeristenweg, drink ik een koffie. De patron vraagt of de melk “caliente” moet zijn en als ik ‘ja’ knik, giet hij daar geen warme, maar bloedhete melk in, zodat het topje van mijn tong - 8 uur nadien,nog nazindert… Ik neem wat foto’s van bovenaf om te kunnen tonen “hoe hoog ik wel sta” en begin aan de afdaling. Ik haal weer vlotjes de 50 km/u… Das kicken….

Beneden ga ik rechts, richting Carbonera, dat al in het ‘Parque Natural de Cabo de Gata-Nijar’ ligt. En eindelijk, na de eindeloze Mojácar Playa, neemt de weg een bocht naar rechts en kom ik in de heuvels van de Sierra Cabrera terecht. Wordt klimmen, maar dat heb ik er voor over. Temperatuur is 34° en meer, en dat is warm om te fietsen.

“Oude mensen en zwakkere personen, moeten inspanningen bij hoge temperaturen vermijden”.
Ik ben oud noch zwak, dus hop, de bergen in.

Ik passeer een paar restaurants die jammer genoeg dicht zijn… Hola, aan ‘Venta el Molino’ staan een paar auto’s geparkeerd. Ik stal Charel in de schaduw en stap naar binnen. Aan de toog zitten een paar ‘inboorlingen’ vrolijk te doen. De bazin komt uit de keuken en zet die heren een bordje voor met gemengde groenten, schijfjes aardappel en stukjes gebakken bloedworst. Ze kijkt naar mij en vraagt of ik er ook ééntje wil. “Tuurlijk”, knort mijn maag… Ewel, lekker. Daarna komt een bord met voor elk van hen een gebakken vis. Twee breken de vis in tweeën en leggen elk een half beest op mijn bord. Zomaar. Ik vraag welke vis het is. ‘Caballa’, klinkt het in koor. Ik proef en het is makreel. Wéér een nieuw woord… Nog een koffie en eentje voor hen? Ze hebben geen tijd meer, verdwijnen en geven mij elk een hand… Vraag de rekening: tres euro…. Y la tapa? De la casa…. Gastvrijheid, noemt men dat..
In hetzelfde café: komt een man binnen, drink een glas bier en eet ook zo’n bordje groentenmix-met-bloedworst. Betaalt met een briefje van 50 euro. Bazin kan niet wisselen en zegt gewoon zoiets als: geen probleem, vertrek maar…. En ik zit nu op 5 km van het strand….

Ik ‘velo’ verder, klim naar Sopalmo waar ik in ’t voorbij rijden zeker 3 restaurants tel die open zijn, duikel naar beneden over een droogstaande rivierbedding – gelukkig lag er een brug… - en klim naar de top, de ‘Mirador de la Granatilla’ van waar ik een mooi zicht heb op Carboneras en een deel van de kustlijn van het ‘Parque Natural de Cabo de Gata-Nijar’. Ik praat boven met een koppel Nederlanders, die bewonderend naar mijn klimtocht hebben gekeken. ‘Is wel elektrisch’, zegt mevrouw. ‘Jep’, zeg ik, ‘maar je moet wel trappen…’… Als ik op adem ben gekomen, kies ik de terugweg en haal 51 km/u. De remblokjes zullen binnenkort vernieuwd moeten worden…

Beneden doe ik het rustig aan, zet me nog op een bankje en bekijk het hemels drukke leven van een mussenfamilie, die het oneens raken over een stukje brood en mekaar ‘in de pluimen’ vliegen…

Als ik op de camping kom is mijn eerste daad: kleren uitstropen en het zweet eruit wassen. Truitje, onderbroek, short én zakdoek hangen nu vrolijk te wapperen in de wind, door een stel wasspelden weerhouden om de weide wereld in te vliegen.

Ik schrijf mijn verhaaltje, met een groot glas ‘La Barca de Triana’, een lekkere Manzanilla. Straks naar Monika, foto’s posten voor jullie…

Hasta mañana!!