Dag 25 – Van Balerma naar Torre del Mar
Door: Bo
06 Juni 2017 | Spanje, Torre del Mar
6 juni 1944, de dag dat de ‘Landing in Normandië” een feit was. Zal overal ter wereld wel herdacht worden. Hier niks van gemerkt. Door de dubbele rol die Spanje heeft gespeeld in WO II?? Een klein stukje geschiedenis: toen Franco met zijn Nationalisten in 1936 de Burgeroorlog begon, werd hij actief gesteund door Mussolini en Hitler. Die laatste stuurde zelfs zijn luchtmacht – het Condor legioen, ter hulp. Guernica werd plat gebombardeerd. Er vielen heel veel doden, aantal wordt betwist, maar het waren er véél… Göring zag dat als een kans om zijn nieuwe Luftwaffe te testen… In 1939 eindigde de Burgeroorlog, maar Franco weigerde daadwerkelijk mee te doen aan WO II. Spanje werd “neutraal”, maar in 1941 stuurde Franco wel de Blauwe Divisie naar het Oostfront. In 1943 werd die teruggehaald, toen het voor hem – Franco dus, begon te dagen dat de geallieerden aan de winnende hand waren…. Kan er nog úren over doorbomen… Wou hier eigenlijk zeggen dat de Spanjaarden niet staan te springen om 6 juni te herdenken…..
Dit gezegd zijnde: om half tien vertrok ik in Balema. De lucht is blauw, de zon straalt, de wind staat in de rug en ik wil de bergen in. Eergisteren een stukje Las Alpujarras gedaan, nu een ander. Rij naar Puente del Rio en neem daar de A 347 naar Berja. Onvoorstelbaar hoe het landschap verandert in enkele kilometer. De plastieken wangedrochten verdwijnen en in de plaats krijg je heuvels die overgaan in een Sierra. Bruine verkeersborden wijzen de weg naar Las Alpujarres. Ik volg. Neem de A347, die samen met de A348 zowat heel het gebergte doorkruist. Mooi, schitterende natuur, witte dorpen op de flanken, tussen amandel-en olijfgaarden. Af en toe wijngaarden met de bijhorende ‘Bodegas’, wijnhuizen. Ik neem een weggetje, de AL-6400, anderhalve auto breed, met af-en-toe nog een versmalling, en ik zit luidop te bidden dat er “godverdomme” geen tegenligger komt. Gebeurt ook niet. Mijn goden hebben oor naar mijn krachttermen. Een ‘camion’ en bijhorende werklui zijn bezig aan herstelwerken en blokkeren de weg. Ik wacht… Passeer een godvergeten gat, Lucainnena, en nog een verlatener oord Darrical. Kijk efkes op de kaart en kom gewoon tot de vaststelling dat dit ‘niet leidt naar waar ik wilde’. Geen probleem, rij verder en diep onder mij ligt de ‘Embalsa de Beninar’, een stuwmeer gevoed door de Rio Ugija. De diepblauwe kleur gaat in schril contrast met de bruine omgeving. Wat een natuur alhier. Dat is genieten. En rustig!! Ik kom tegen: 2 auto’s, 2 scooters en 3 moedige fietsers. En niet te vergeten: een auto die kilometers voor me uit rijdt en plots verdwijnt. Zat efkes naast mij te kijken en toen ik terug voor me keek, was hij weg, foetsie. Is zoals de olifanten in Afrika: die kunnen ook plots verdwijnen tussen struiken…
Ik wilde naar Trevélez, omdat daar “volgens de boekskes” hemelse, rauwe hespen worden geprepareerd, één van de beste van Spanje. Ewel, ben er dus niet geraakt.
Ik heb halt gehouden in Cádiar om een pint te drinken. En van “teen komt tander” en aangezien het etensuur was en er bovendien een lief meisje in de bediening voorzag, heb ik maar gedaan wat de meeste mensen doen tijdens etenstijd: gezellig genieten. Ik at ‘Gazpacho con Picadillo’, ‘Dorada a la Plancha’ en daarna koffie en ‘Flan con Almendras’.
Onder mijn tafel lag een pracht van een hond, die verwoede pogingen deed het bruin van m’n voeten te likken, zonder succes evnwel… Heb haar dan maar al mijn frieten gegeven. Ofwel heeft ze Belgische frieteter-roots, ofwel had ze honger. Feit is: de patatas kregen geen kans koud te worden…
Kreeg achteraf een chipito van Nuria, het lieve dienstertje…
Langs de A 348 een half uur (en meer) een Rode Patrijs (Alectorus rufa) bekeken met zeker een dozijn kuikentjes bij haar. Liepen op de weg, maar toen ik aan kwam gereden, doken ze de berm in. Was een steile wand, dus daar konden ze niet vluchten. En toch was alles verdwenen, tussen de rotsblokken. Af en toe kwam moeder kijken en ‘tok-tok-tok’ ‘tokken’ naar haar kleintjes.. Na een hele tijd kwam het complete gezin-patrijs te voorschijn, piepklein gestreepte kuikentjes , moeder achterna. Plezant. En ze verdwenen… Das hier blijkbaar een levenswijze: de ‘grote verdwijntruk’…
Om vooruit te gaan, toch maar de A7 genomen, een niet-te-betalen snelweg, doorheen vele tunnels en tunneltjes en even zo veel bruggen en bruggetjes.
Gearriveerd in Torre del Mar, om 19u. Camping Laguna Playa, cat 1. Heb al mooiere gehad van cat2. Maar er is hier wel toiletpapier…
Ga nu mijn camionnette herinrichten. Leentje komt me morgen vergezellen en er moet toch plaats zijn om te zitten. Tsjonge, wat een rommel nu….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley