Dag 26 - 27 en 28 - Humilladero

Dag 26 – 7 juni 2017 – Torre del Mar => Humilladero
Het verhaal van deze dag: Leentje is gearriveerd en ik heb geluisterd….


Dag 27 – 8 juni 2017 – Humilladero

Het verhaal van deze dag: Leentje heeft een waanzinnig slechte nacht achter de rug. Volgens mij: decompressieverschijnsels….. Heeft zich 7 keer in ijltempo naar daar begeven waar ook koning en keizer graag geziene gasten zijn….. Ik wou helpen, maar zij kon het alleen….

En nu de “clou”: we zochten een notaris. Hier in Humilladero stapte ik een Santander-bankfiliaal binnen – bankiers en notarissen zijn een beetje actief in dezelfde niche… De brave man wist me te vertellen dat er in het volgende dorp, Alameda, een notaris was. Wij daarheen, in de wetenschap: er is hier ‘ergens’ een notaris, maar waar? De bron van alle dorpsnieuw- en weetjes, én bij het ontberen van ene Xavier en/of Myriam: de postbode. Een voltreffer.

Stappen binnen: 10 wachtenden voor ons… En wij moeten enkel in het bijzijn van een notaris een document tekenen, dat hij nadien moet voorzien van een serie stempels ende handtekeningen, waardoor het gewoon bladje papier ineens een ‘document’ wordt, dat ons, als het de witteboord-criminelen van de belastingdienst der Belgische staat belieft, nog een cent zou kunnen opleveren. Tenminste: als we genoeg geduld hebben….

De hele operatie heeft ons twee uur gekost, wat naar Spaanse normen, een vrij korte tijd is. Notarissen werken hier namelijk niet op afspraak, maar ‘wie eerst komt, wordt eerst bediend’. Zoals bij de dokter…

Alameda is toch een mooi stadje, met heel wat bezienswaardigheden, voornamelijk terrasjes en een Museum dat gewijd is aan de thermen, waar de Romeinen liederlijk in rond huppelden, duikend van koud naar warme baden en sociale zaken regelden, zoals ‘wie gaan we nu een bekertje gif aanbieden’… Rare kerels, die Romeinen, en dat wist Obelix ook al.

Alameda was ook de thuishaven van “El Tempranilo”, een beruchte bandiet uit de 19de eeuw. Moet zowat een Robin Hood-figuur geweest zijn, want die kerel heeft hier een standbeeld gekregen wegens bewezen diensten voor het volk. De “communistische partij” heeft hier nog een lokaal, waar de rode vlag met hamer en sikkel vrolijk hangt te wapperen.

Leentje hield zich kranig, af en toe een wat krampen..

Charles en Elodie zijn nog “efkes” samen op trot geweest. Efkes maar…

En wij zijn vrolijk naast elkander in slaap geraakt…


Dag 28 – 9 juni 2017 – Humillatero

Geslapen tot 7u30. Gisteren was er een ferme wind. Zo eentje dat de was aan de draad, horizontaal laat wapperen. Had al ervaren hier in Spanje, dat er na zo’n hevige wind een weersverandering komt. En ’t was weer van dadde.. Aan de hemel stonden deze morgen wolkenslierten. En het was warm, niet té warm. Ideaal om te fietsen dus. En dat was ook ons plan.

We vertrekken om 9u15. Hier dichtbij ligt het Parc Natural ‘Laguna de la Fuente de Piedra’. Een zoutwaterlagune met één van de grootste broedende flamingokolonies van Europa. Alleen: er staat geen druppel water in de hele lagune en zonder water dus ook geen vogels, zeker geen flamingo’s. Het watertekort is een groot probleem aan het worden: volgens het meisje aan de receptie was er dit jaar nog geen druppel water gevallen. Bijna een ramp dus….

Maar het uitzicht op de lagune is bijzonder: een witte zoutvlakte, die door de hitte lijkt te trillen. Ik denk aan een onoverkomelijke hindernis, waar een eenzame wandelaar zich overheen worstelt, zonder drinken. Hij probeert zich recht te houden, maar gaat door de knieën door de intense hitte. Dju, dju toch, wat ligt het volgend café toch ver, mompelt hij nog, vooraleer de pijp aan maarten te geven…

Leen en ik, respectievelijk Elodie en Charles onder de billen, besluiten een omtrekkende beweging rond de lagune te doen. We rijden van ‘Mirador’ naar het volgende uitkijkpunt, en zien geen flamingo’s. Wel 2 ooievaars, die hier ook niks of weinig te bikken hebben. Grote sterns hebben zich blijkbaar aangepast aan de droogte en duiken nu en dan naar beneden om – ik denk, een groot insect te harpoeneren. Een kudde schapen ligt in de schaduw van een bomenrij niks te doen. De vogel die we het meest zien is de hop. Soms 6 of zeven stuks samen, die collectief de vlucht kiezen als wij naderbij komen. En veel lijsters en kuifleeuweriken.

De flora is prachtig, ondanks de droogte. Mijn lieveling – de distel, is manifest aanwezig. Exemplaren van twee meter, waarvan elke bloem druk bezocht wordt door solitaire bijtjes. Ook door insecten waar ik begod de naam niet van weet. Gele bloemen en af en toe een papaver, een ‘kolleblomme’…

13u30. Een liter water en 2 sinaasappels later, hebben we dorst gekregen. In Fuente de Piedra kiezen we voor ‘Bar La Fuente’. Een grote groep gierzwaluwen - die sterk varieert in aantal, is druk bezig de buurt te animeren met hun snerpende vlucht. Ze maken sierlijke tekeningen in de lucht. Hoe zou het schilderij eruit zien als één zwaluwstaart zijn afgelegde weg zou kunnen markeren?

We drinken frisse pinten en krijgen bij elke verse een andere tapas. Champignons met bacon, chorizoworst, ansjovis, olijven, kaas. Tellen jullie de pinten? Goh, we nemen ook een entrecote. Een voor ons tweeën. Hier geen probleem. Het stuk vlees wordt gebracht met 2 borden. Zie dat nog niet direct gebeuren bij ons…

We fietsen terug naar onze camper… met een omweg uiteraard. Op buikgevoel langs grindwegen, we komen er wel…. Af en toe moet ik wachten op Elodie, die ondanks de aanmoedigingen van Leentje, Charles niet kan bijhouden. “Het beest” dendert roekeloos naar beneden….. Alleen bergop is Elodie vlugger… Op het eind van de rit heeft Elodie nog meer ‘batterij-inhoud’. Zou dat door het verschil in gewicht van de berijder kunnen zijn?...

Om half vier is het ons gelukt, de “camionnette” staat er nog. In ’t gezelschap van een camper met “té bruin-gebakken-duitsers”. Die ons geen blik gunnen en die wij even vrolijk negeren.

Slapengaan. En voor alle mensen die zich nu afvragen “hoe het met ons is”. Goed, alleen zijn de darmen van Leentje nog voor geen 100% bestand tegen de Spaanse hitte en olie…..