Dag 68 – Wandeldagje…

19 juli 2017

Gisterenavond werd ik nog getrakteerd op een waar lichtspektakel: bliksems zonder donderslagen zetten de ganse omgeving in de schijnwerper. Mooi, mooi, maar met mijne iPhone onbegonnen werk om daar foto’s van te nemen. Toen ik in bed lag is het dan ook nog beginnen regenen en je hoorde elk grassprietje, elke boom, elke struik in collectieve blijdschap ‘dankuwel’ roepen….

Eigenaardig: elke dag moet ik in mijn agenda kijken welke dag het is. Ik ben alle voeling met tijd en datum verloren… 19 juli, dat wil zo ongeveer zeggen dat ik nog 10 dagen de tijd heb om thuis te geraken… ’t Zal rap gaan die laatste dagen. Maar eigenlijk wordt het wel tijd dat ik huiswaarts keer. Heb nog veel werk voor de boeg in ons huisje en het eerste weekend van augustus is er in onze straat en de wijde omgeving ‘rommelmarkt’. Vraagt ook wat voorbereiding. En bovenal: ik mis Leentje wel. En de buurt. En de vrienden…

Was vandaag vroeg uit bed. Niet al te best geslapen. Waarschijnlijk te laat gegeten en ook té veel. Ik laat me altijd vangen, maar ’t is ook altijd zo lekker. Doeme toch….

Ga wandelen vandaag. Charel mag weer dagje rusten, de sjansaard… Ik ga op stap en neem mee: rugzakje, grote fles plat water, 1 sinaasappel, 1 suikerwafel. En toiletpapier, je weet maar nooit… Is vrij bewolkt, maar warm.

De afdaling naar Loarre is steil en een weg vol losse, ronde keien, dat het toch behoorlijk lastig maakt. Dat je voorzichtig moet zijn met ‘losliggende-ronde-keien’, weet ik uit ervaring. In Bulgarije heb ik zo mijn voet gebroken… Bon, ik hou me overeind en kom heelhuids beneden aan de “Romeinse brug” die geen romeinse brug is, maar dat zei ik gisteren al..

Ik volg de “camino” naar Compostela. Heb weer geen kaart, dus dat is toch een houvast. Is goed aangeduid met gele pijlen. Ik volg de route tot in Sarsamarcuello en vul aan een pomp mijn fles bij, die al gehalveerd is. Verder door naar Linás de Marcuello. Behoorlijk pittig parcours. En dan, dan is het terugkeren hé.
Dat is natuurlijk ambetant, geen kaart hebben en langs dezelfde weg terug moeten om niet hopeloos verloren te lopen. Ik krijg er de ‘seskes’ . van (grappig woord, las het nog bij Kurt Van Den Daele, dat in ’t Eeklo’s dialect ook veel gebruikt wordt en zoveel betekent als er ‘de kriebels van krijgen’).
Vanaf Sarsamarcuello volg ik een stuk ‘mijn neus’. Ik kan me toch enigszins oriënteren op het ‘Castillo de Loarre’, dat hoog in de bergen als een baken de weg wijst, maar nog heel kleintjes lijkt. Sla een “camino rural” in en begin op hoop van zege te stappen, constant lichtjes bergop. Langs afgemaaide graanvelden en amandelboomplantages. De aarde heeft hier een rode tint. Onderweg eet ik mijn sinaasappel en suikerwafel.
Haha, goede keuze gemaakt. Ik kom in Santa Engracia de Loarre terug op de ‘geel-gepijlde-camino’. Nog anderhalve kilometer naar Loarre. Op het marktplein drink ik een frisse pint en vang de slotklim aan naar de camping.
Hoeveel kilometer heb ik nu gestapt? 10? 15? 20? Ik zou het begod niet weten, maar ik was wel onderweg van half tien tot drie uur. Das 5 uur stappen/slenteren/voortbewegen en 30 minuten genieten van mijn appelsientje en een suikerwafel….

Besluit: ik ga nog heel veel boterhammen moeten eten om het wandelen in de bergen “plezant” te vinden. Of misschien minder boterhammen eten en wat kilo’s gewicht verliezen? Of wat minder fanatiek zijn in het negeren van de leeftijd?....

Op de camping schoenen uit, kousen en t-shirt uitspoelen, douchke pakken en achterover in mijne zetel… Val in slaap…. Wordt wakker om 17 uur….. Oeps, tijd om mijn verhaaltje te schrijven, kort dit keer. In ’t gezelschap van mijn goeie vriend: GT…

Straks WiFi-en en online de krant lezen. En kijken hoe het weer is in Frankrijk…. En hoogstwaarschijnlijk iets eten. Een kleinigheid deze keer?