Dag 43 – Plasencia

24 juni 2017 - Plasencia

’t Is godgeklaagd en niet eerlijk: het is nu wel definitief. De lens van mijn fototoestel kan niet meer ‘uitschuiven’. Wat een regelrechte ramp is voor mij. Vogels fotograferen is onmogelijk geworden zonder mijn zoom x42. En allemaal door mijn eigen dikke schuld… Zal moeten overgaan naar het ‘vogel-negeren’. Wat voor mij ongeveer als een regelrechte ramp word ervaren….

Máár: er zijn nog andere vree schone dingen te zien op deze aardkloot, die kunnen gefotografeerd worden door een “simpele” gsm. So, don’t worry…

Wij hebben geen strikte planning, geen uitgestippelde reisweg. Bij het ontbijt wordt meestal overlegd wat onze plannen zijn voor de komende uren….. We geraken eruit voor vandaag: we fietsen naar Plasencia.
Stad die in de Michelin-gids amper één ster krijgt.
Is 15 km van de camping, zelfs voor Leentje een overbrugbare afstand. Alles gaat heerlijk relaxt tot zo’n 5 km voor de stad. Dan duikelt de weg plots naar beneden aan 7%. Voor de getrainde renner is dat ‘peanuts”, maar ons al eens goed bekeken? Geen afgetraind lijf, geen opgefokt lichaam. Gewoon een “gezonde geest in een begeesterd lichaam”….

Plasencia. Overal grote groepen politie, ‘rode kruis’ medewerkers, pinguïns – ook in één of andere godsdienst, nonnen genoemd, wat pastoors in de traditionele zwarte kleren, scouts, hoogwaardigheidsbekleders. Blijkt hier een nieuwe aartsbisschop “ingewijd” te worden en bezig te zijn aan zijn maidentrip in de kathedraal. Waardoor wij, de gewone sterveling, niet kunnen genieten van dit bouwwerk uit de 13de, 14de en 15de eeuw. Indertijd keek men niet op een jaartje bouwwerf. Was eigenlijk vree simpel toen: geen centen, geen kerk… Er diende gewacht te worden tot zich een geldschijter aanbood…

De benedenverdieping van de ‘parador’ mochten wij – ook alweer als gewone sterveling, betreden. Alles werd in gereedheid gebracht om de nieuwe kerkvader een rijkelijke maaltijd voor te schotelen. Wat wij – wederom gewone stervelingen zijnde, met grote ogen bekeken. Had de god van de vissen, de brodenkweek, de wijnzuiperij en de schone vrouwen – Jezus zijnde, wel voor ogen dat er ooit zo’n groot verschil zou zijn tussen zijn goudbehangen bisschoppen en anders-denkende-verketterende monniken? Vrees dat die brave vastgenagelde gast andere bedoelingen had toen hij 12 – 1 gelijkgestemde vrienden uitnodigde aan de dis…

Belanden aan een kerk waar een huwelijk “wordt ingezegend”. Rare toestand: de bruid en bruidegom poseren fier voor de obligate foto’s en vertrekken met een hele sliert familie de kerk in. Opgedirkt met omvangrijke hoeden, push ups, nauwsluitende zijden jurken die elk vetlaagje duidelijk in de verf zetten. Kortom: de madams zien er beeldig uit. De heren doen niet onder en ‘schitteren’ in zijden kostuums die waarschijnlijk enkele jaren vroeger rond hun goddelijk lichaam werden gedrapeerd.

Na vijf minuten komt het merendeel naar buiten en begint dapper pinten te drinken, de trouwers met vader en moeder achterlatend bij de pastoor….

Op de Plaza de San Nicolás genieten wij van de Spaanse bevolking – jong en oud, die op zaterdag al in rust-modus rond paradeert, de heerlijke tapas bij elke consummatie en een bord ’picadillo’. Leen drinkt Rueda, ik bestel een Estrella – die hier amper 20 cl ofte 3 slokken groot is, loens naar de schone vrouwen, bestel nog een Estrellla met bijhorende tapa, en wij komen tot rust..

Tijd om op te krassen, zijn hier al vijf uur onderweg. En de weg terug is hevig. Bergop. Mijn extra 30 kg ten opzichte van Leentje spelen mij parten en “de berg” is voor mij wat steiler dan voor haar. Zodat ik – puffend en blazend, vrolijk bovenkom. Ruim 5 minuten na de koploper. Al gezien hoeveel minuten een renner kan verliezen op een col over een afstand van 1 km?

Na deze afgang mijnentwege fietsen we verder, zonder woorden. Eerstvolgende halte: de kantine van de camping waar iedereen ons gek verklaart om de geleverde prestatie. Eigenlijk terecht bij deze hitte…

We gaan als de beste vriendjes slapen…