Onze 3de week (logisch als er al 2 voorbij zijn.).

Alez jongens en meiskes, een beetje meer entoesiasme hé. 'T' is zowat den enigen die nog aktief is. Waar is de rest?

Bij dezen verslag van week 3 aldaar. Geniet efkes mee, tis nen ferme boterham....


Maandag 18 oktober
Vree lang geslapen vandaag : wel helemaal tot half zeven ? ‘s Ochtends hé ! Uitgebreid ontbijt en op stap, dieper Kamberg Reserve in. Es zien hoe ver dat loopt… Leen heeft afgehaakt na een uur en is teruggekeerd naar onze chalet. Haar ambachtelijk kunnen is sterker ontwikkeld dan het avontuurlijke wandelen. Sinds we dat compleet skelet in Borakalalo op een wandeling tegenkwamen, is Leen niet meer zó gerust als we van de obligate paden afdwalen. En dat was mijn bedoeling… Soit, mijn tochtje, met héééél wat onverantwoorde beklimmingen (aiaiaiai), was absoluut de moeite. Geen mens gezien maar des te meer beestjes : de obligate elanden (jaja Xa4 en Hilde : ELANDEN ofte de Tragelaphus oryx), enkele rietbokken, een verdwaalde jakhals, massas vogels en een prachtige, veelkleurige sprinkhaan. Ook bavianen tegen het lijf gelopen, maar zijn hier minder agressief dan in Pilanesberg… Om 1uur terug aan de chalet en om 2 uur zaten Leen en ik gezapig aan ‘t water in een zoveelste poging wat vis te vangen. Eilaas, driemaal eilaas, de vangst ws terug te herleiden tot nul-komma-nul… Wat betekende : het werd wééral een lekkere braai. Mij hoor je absoluut niet klagen. En we hadden waarempel geen haard nodig. Het weer wordt beter !!


Dinsdag 19 oktober

Afgekopen hier in Kamberg. Op naar de volgende stek. Hadden Dundee voorzien, maar ne mens moet flexibel zijn, dus trokken we naar Lesotho. Extra stempel in onze pas. Maar aangezien er aan de oostkant van ZA maar één weg is naar dat Hoogland, waren we wel ‘verplicht’ via de Sani-pas te gaan. En die wou ik ooit persé es doen. Mensen, mensen, dat is echt de moeite ! We klimmen langs een kronkelige, zeer slecht berijdbare weg die de Mkomazana Rivier volgt. De rit is zo’n 25km en we gaan van 1200m naar 2874m. De borden langs de weg die duidelijk maken dat er enkel met een 4x4 wagen mag gereden worden zijn echt geen overbodige luxe ! De laatste kilometer is onwaarschijnlijk steil met om de 50m een haarspeldebocht. Adrenalineopstoot om « U » tegen te zeggen ! Ik denk voortdurend aan wat er kan gebeuren als er een tegenligger naar beneden komt. Gelukkig staan we na twee en een half uur (2u30) boven. We hebben het gehaald dedju !!
Boven straalt de zon, maar waait een koude wind. Toch nog een wandelingske maken. De omgeving is mooi, vol bloemen en weghollende dassies. En mussen, niet de gewone hé, maar de Kaapse mus, ons welbekend als Passer melanurus…
En plotsklaps, compleet onverwachts werd ik ‘omsingeld’ door sluierwolken die de omgeving herschiepen in een ondoordringbare nevel. Gelukkig kon ik terugkeren, gewoon door de afgrond te volgen tot aan het chalet…
Al met al was het vrij laat geworden, zo rond vijf uur, en aangezien we de Zuid-Afrikaanse grens niet meer konden halen voor die wordt afgesloten, moesten we hier een slaapplaats vinden . Er is hier maar één mogelijkheid : de Sani Top Chalet. Het pretendeert het hoogstgelegen café van gans Afrika te hebben. Ga het absoluut niet tegenspreken. Feit is : de pinten smaken en het eten ook..
We slapen in een rondavel en te zien aan de hoeveelheid dekens, kan het hier koud worden. Toch maar voor alle zekerheid de haard aansteken. Om 9u waren we vertrokken naar dromenland….


Woensdag 20 oktober
Wie naar boven rijdt, moet ooit terug naar beneden. En Lesotho was geen optie, komt ooit nog wel es aan de beurt, dus vertrokken we om 8u op 2874m om na anderhalf uur beneden te zijn op 1200m. Ging sneller dan het stijgen ( !?!). Zou het gewenning kunnen zijn ? Of was Bo een beteke roekeloezer ? Feit: we haalden het "alweer", zonder kleurscheuren en met wat extra grijs haar…
Hadden nog een felle rit voor de boeg. Vandaag wilden we in Dundee zijn om daar 1) te overnachten en 2) de musea aan de Ncome River, beter bekend als Bloedrivier (de naam alleen al…), te bezoeken. Er zijn daar namelijk 2 musea, eentje voor elke betrokken partij en dat is vrij uniek. Het staat zo vermeld in de boekskes : ‘Het slagveld is het enige slagveld in ZA waar en gevecht door de twee partijen wordt geïnterpreteerd, ieder op zijn eigen wijze en waar een bezoek aan de beide musea (Bloedrivier van de Boeren, Ncome van de Zulu) verplicht is om een weloverwogen zicht te krijgen in de gebeurtenissen’. Ewel, wij hebben beiden bezocht en waren meer onder de indruk van Ncome, ondanks de eerst afwezige, later wél werkende electriciteit. En wat kan ik zeggen over het Boer-museum ? Instemmen met de Lonely Planet : ‘De uitleg die het museum geeft is politiek zo volslagen incorrect date en bezoek alleen al daarom interessant is’….
Wil je meer weten over die slag aan de Ncome River op 16 december 1838, lees dan het boek van Dolf de Vries, Zuid-Afrika in een Rugzak.
Slapen én ontzettend lekker eten hebben we gedaan bij Dirk & Salomè Froneman. Hij is een ex-speler van de Springboks, het nationale rugby-team. Meer info : gewoon ne keer googelen naar Lennox Guest House.


Donderdag 21 oktober
Naar onze laatste verblijfplaats vandaag : Hluhluwe Bushbaby Lodge. Daar geboekt voor zeven nachten. Hophop, wegwezen. Het is snikheet. De zon brandt meedogenloos op onze Jeep. We houden niet van airco, dus gaan de vensters wagewijd open. Niet zo vree verstandig als er veel non-tarred ways op ‘t programma staan… Tot Vryheid lukt het opperbest, trouwens een levendige stad, maar dan loopt het algauw fout. Tussen Ngome en Nongame is het een stoffige boel en ik doe dan ook alle moeite om weg te blijven van andere autos. Dat betekent af en toe een ‘race’ om voorbij een rode stofwolk te geraken . Wat ik uiteindelijk ‘vree wijs’ vind, Leen iets minder…. Een mooi stukje weg is langs de R618 die dwars door de aan-elkaar-gevoegde Nationale Parken iMfolozi en Hluhluwe gaat. Maximum snelheid : 40km/u , maar blijkbaar ben ik de enige die zich daar aan houdt. Voorts naar Mtubatuba, uitgesproken als Metuba, en tenslotte naar Hluhluwe city. En no gis de ellende niet voorbij, want naar onze lodge is het nog zo’n 12km ‘hotsen en botsen’. Amaai mijnen appel !
Onze chalet bij Pim (een weggewaaide sympathieke Nederlander) en Thandie (een toffe nederlands-sprekende Zulu-madam) is leuk en super-belangrijk : der is een groot terras en nen onvermijdelijke braai…. ‘s Avonds krijgen we nog een stel Dikstaart-Bushbabys (een nachtaapje) te zien. Zijn absoluut niet mensenschuw en komen elke avond hun maaltijd halen.


Vrijdag 22 oktober
De topattraktie van Hluhluwe is natuurlijk het gelijknamige park. Dus wij daarheen ! Eigenlijk een beteke te laat vertrokken, want we zijn pas om half acht aan de ingang. Halfacht !!! Hallo !!! Bon, het is een onvergetelijke drive geworden met een obligate stop aan het Hilltop Camp (daar is eten en drinken te krijgen en kun je efkes uitstappen, capito ?!) en een resem beesten en beestjes om ‘U’ tegen te zeggen. Blijven zoeken naar leeuwen, maar niks gezien. Wat we wel gezien hebben : een kudde van 12 olifanten, variërend van super-klein naar een kolossale matriarch. De max. Leen in de wolken en superblij. Zijn blijven rondtoeren tot 17u. Ons record…
Menu van de avond : gin-tonic vooraf (tegen de muggen) en een heerlijke beef op de braai. Met salade en boterhammen. En een fles wijn, ofcourse. ‘s Avonds getrakteerd op formidabel een klank- en lichtspel. Bangelijk (toch voor mij….)


Zaterdag 23 oktober
Na het onweerke gisteren, is er toch wat veranderd. Niet meer zo verschrikkelijk warm en zelfs bewolkt !! Hier in den afriek. Stel je voor !
Uitstapje gepland naar St.Lucia. Moeten eerst terug langs de N2 naar Mtubatuba en vandaar naar onze bestemming. Een tochtje van zo’n 70km. Enkel. Maar het loont absoluut de moeite hier te komen. Al was het maar om er te komen eten (later meer daarover).
Begonnen met een wandelingske langs een uitgezet pad, zo’n anderhalve meter boven de grond. Is om eventuele passerende krokodillen onderdoor te laten gaan… Geen kroks gezien onder ons, wel een eind verder aan het meer. Kanjers ! Lage rustig stil te wezen. Evenals de nijlpaarden. Houen zo.
Om 15u was het tijd voor een boottocht op de rivier die Lake St.Lucia voedt. Formidastisch. De nijlpaarden liggen bij trosjes langs de ondiepe kant en verwaardigen zich geen blik als we tot op enkele meter naderen. Uitermate plezant om fotos te nemen natuurlijk, maar zijn die mastodonten wel zo mak als ze der uit zien ? Meen te weten van ‘niet’ maar als de schipper hier komt, zal hij wel zeker zijn. Toch ?? En vogels : wevers die nesten maken in ‘t riet, een jagende Goliath reiger, witte reigers, visarenden, aalscholvers, darters, ijsvogels, de Afrikaanse purperhoen, enzovoort enzoverder.
Ne mens krijgt er honger van. Hop, naar de Braza, een Portugees-Braziliaans-Mozambikaans restaurant. Hebben daar (natuurlijk) lekker gegeten voor vree weinig geld. En : ze hadden daar maciera. Ingewijden weten hoe heerlijk dat kan smaken met een lekkere espresso….
Terug in Hluhluwe werden we verrast ( ???) op een tweede onweer. Gisteren was indrukwekkend, vandaag was dit het in ‘t kwadraat !! En het bleef duren tot een stuk in de nacht. En regenen !! Oorstopjes brachten voor mij een silent-night….



Zondag 24 oktober
De zevende dag is een rustdag, zei ons here ooit. Dus dat werd er zo eentje. Alleen… ik kan dat zo moeilijk. Dus heb ik een ritje gemaakt met de Jeep en daarna rond het domein gewandeld van de Bushbaby Lodge. Is toch zo’n 50ha. En er lopen beesten, veel beesten. Maar geen leeuwen…
Je kunt ook eten bij Pim&Thandie, dus dat hebben we bij dezen ook gedaan. Buiten was het toch aan het onweren…. Wééral.



Oeps, dat was het. Tot volgende week. Daaaaaaaaaaaaaag!!!