Dag 19 – Van Xàbia naar Dénia…. en terug...

“Tamelijk” vroeg op: 7u20. En een blik naar buiten: bewolkt, vooral rond de Montgó. Maar dat schijnt normaal te zijn. Is zo een beetje als de Tafelberg, die raakt ook regelmatig niet bevrijd van zijn muts…

Licht ontbijt. Kan moeilijk anders: heb geen brood meer. Eet dan maar cracotten. Volkoren uiteraard… Is hier wel een camping met 4 sterren, maar behalve dat er hier toiletpapier beschikbaar is, zie ik weinig onderscheid met een 2- of 3-sterren camping. Hier is een winkel en restaurant, maar niet open…

De planning vandaag: fietsen naar Dénia. Is niet ver, amper 10 km vanaf de camping gerekend, maar er ligt wel een ferm obstakel op de weg daarheen: de flank van de Montgó. Maar Charel deed al straffere toeren, dus ‘we gaan’!

Vertrek om 8u50, met een straf windeke op kop. Maakt niks uit: heb dan logischer wijze ‘de wind van achter’ als ik terugkeer… Neem een alternatief baantje (lees landwegel) langs de ‘Pont del Llavador’ uit de 17de eeuw en omzeil zo het drukke ochtendverkeer.
Na wat gesukkel om buiten de stad te geraken – typisch voor mij, raak ik op het juiste pad, euh weg. De eerste 2 km van de CV-736 zijn erg steil. Er staan hier geen percentages vermeld, maar als ik zeg ‘vree steil’, wil dat zeggen dat ik ver naar voor moet leunen of Charel gaat met het voorwiel van de grond… Vree steil dus… Maar we halen het, met verve…

Net voor de top sla ik rechts af, richting Cap de Sant Antoni. Maar dat is niet mijn bestemming, ik wil de oude molens ‘Els Molins de la Plana’ zien. Alleen de rompen staan er nog, 11 in totaal. Ze werden hier gebouwd tussen de XIV en XVIII-de eeuw en dienden waar een windmolen op zo’n grote hoogte meestal voor dient: graan malen.. Een aantal is gerestaureerd…

Ik fiets terug naar de hoofdweg en vandaar af nog zo’n kilometer klimmen en dan zo’n 6 km in dalende lijn naar Dénia. Ik zet voor één keertje mijn helm op: gaat me ietsje te vlug en er zijn veel auto’s op de weg. Vandaar… Mijn fluo-vestje blijft niet dicht en als een fladderende, gele monster-vlinder dender ik naar beneden… Héééééérlijk, ik krijg er meer en meer plezier in. Voel mij ongrijpbaar….

Dénia, even zo toeristisch als Xàbia en dus hou ik het vlug voor bekeken. In een zijstraatje van niks, ga ik een bar binnen. Er zit een oudje aan tafel, die met blinkende oogjes naar mijn hoed staart. Aan de toog zitten vijf mannen. Achter de toog… niemand. Ik schuifel wat rond en die gasten lachen onder mekaar. Het wachten duurt hen ook te lang en één van hen gaat achter de toog en bedient iedereen. Ook mij. Na een tijdje komt de patron… uit het toilet…. Verklaarde meteen het gelach… en ik lachte mee…

Me op het laatste bankje vooraleer ik de terugweg aanving, nog eventjes uitgestrekt in de zon.… Aan de fitnesstoestellen – die je overal in elk parkje vind, waren twee oudere dames druk doende. Of beter: ze deden alsof. Hun fratsen wat gadegeslagen. Leken plots twee tieners, zo veel plezier hadden ze. Zálig….

De klim terug is veel langer, maar minder steil. Boven rechts een grindpad ingeslagen naar ‘Camp de Tir’, een schietstand waar het nu waanzinnig stil was. En mooi. Van hieruit vertrekt een wandeling naar de top van de Montgó. ‘Ruta Camp de Tir’, afstand 3,5 km, nodige tijd 2uur, hoogteverschil 550m. Heb ik dus niet gedaan. Geen tijd…
Wat verder ging nog een wandeling. Heb die een beetje gevolgd en dat was de goede keuze: wat een bloemenpracht, wat een geuren! Mens, dát is genieten. Mijn nat, bezweet hemd op mijn stuur gehangen en in de blote bast verder gewandeld. Geen vogels gezien. Zou er een verband kunnen geweest zijn…

Om 15 uur was ik ‘uitgechareld’. Direct mijn hemd uitgespoeld…. En dan: verhaaltjes schrijven, mijn grote voorouder Karel zou het lyrischer hebben gedaan, maar ik mag niet klagen….

De rest horen jullie morgen dan wel weer...