Dag 39 – Nazaré

20 juni 2017

Is toch raar dat tijdsverschil. Wordt nu wakker om 6:45 waar het gisteren in Spanje hetzelfde moment alreeds 7:45 zou zijn. Toch niet slecht bekeken van de lokale bevolking: kunnen hier vroeger aan het werk voor de hitte komt.

Blauwe hemel, 23 graden. Toch aangenamer dan de 30 graden, zelfde tijd, gisteren. Zitten hier ook in de schaduw en nog opvallender: er is weinig of geen wind hier. Dat was in Spanje wel efkes anders. Daar moest ik ons zonnescherm met 2 extra banden vastzetten om te beletten dat het ging vliegen.

Stel je voor: tentzeil hemelwaarts, de camper achter zich aansleurend. Terugbrengen tegen fikse beloning…

En stof! Bij elke rukwind trekt een stofwolk over de camping. Wordt kuisen als we thuiskomen: alle ramen staan open omdat de wind enige afkoeling zou geven….

Gisteren in het donker gearriveerd. En dat merk ik nu. Onze camionette staat ‘vree scheef’. Dat wordt efkes aanpassen. Blokken onder de wielen – de eerste keer…, en de schuiven gaan al wat minder zonder boe-of-ba open, wat eigenlijk in feite ook de bedoeling is van een ‘keuken op wielen…

De batterij van Elodie is nog niet opgeladen en deze van Leentje evenmin: zij (Leentje dus) kiest voor een dagje rust.

Charel, het beest, wil rijden. Gewoon weg. Had beter eerst de hoogtelijnen van de omgeving eens bekeken eer hij mij tot aktie aanzette… Maar Bo weerstaat niet aan de trieste ogen van de Charel, stapt op, en vertrekt. Richting Nazaré. Ojee, de camping ligt wel hoog boven zeeniveau… Dat belooft voor straks…
Ik rij eerst nog een stukje hogerop naar Pederneira en op de ‘Miradouro da Paderneira’ lijkt Nazaré een miniatuurdorpje. Links de haven, voor mij het fijne zandstrand, rechts de hoge, steile rotsen van de Sitio.
In een cafeetje naast de ‘Igraja da Misericordia’ drink ik een ‘Sumo da Naranja’ en laat me verdorie vangen aan een stuk van één euro dat ligt te blinken op de vloer. De gangsters hebben het vastgekleefd… Als ik het wil oprapen: wild applaus van de stamgasten….

Ik race naar beneden naar zeeniveau, flaneer met Charel door de smalle straatjes, drink een paar consummaties hier en daar, doe een praatje – mijn Portugees lijkt meer op gebarentaal, met een vrouwtje die net vis te drogen legt, en ik wordt weer een alinea wijzer: de haringen worden opengesneden, darmen worden uitgelepeld en na drie dagen is het uitgedroogd en beenhard lijf min of meer eetbaar geworden.

Van de kleine, kleurrijke vissersbootjes die vroeger op het strand werden getrokken door ossen en/of kleine tractoren, na een nacht labeur op zee, zijn alleen nog enkele museumstukken over, proper gerestaureerd, die voor toeristen en ‘jong volk’ folklore blijken te zijn….

Tussenspel 1: Lady’s and gentlemen, ik heb dat alhier nog beleefd in vorige eeuw, jaren tachtig. Toen was er nog geen haven en speelde het vissersleven zich af in kleine, kleurrijke bootjes. Ik had het ‘geluk’ ooit te kunnen meegaan op zee met hen. Zo ver in zee dat er geen kust meer te zien was. Geen reddingsvesten, geen radar. Varen op de motor tot aan de visgronden en dan roeien maar. Netten uitzetten en daarna de netten ophalen die de vorige dag waren uitgezet. Vis in de boot en naar de vismijn. Niet genoeg vis, geen geld. No problem, we live only today, uitgesproken als “only to die”… ’s Avonds was er feest: zij leverden de vis, ik wijn en brood…. En we leven nog….

Tussenspel 2: op een dag, september 1980, zat ik in Armação de Péra om 8 uur ’s morgens een bica te drinken. Komt daar een kerel binnen en die bestelt een ‘aguadente’ en een kleine koffie. Ik kijk mijn ogen uit. Acht uur ’s morgens en die gast zat al druppels te drinken. Was mijn allereerste keer in Portugal en ik had geen flauw benul wat ‘aguadente’ was… Wou er ook zo ene. Verslikte me bijna, zo straf… Ik dronk dus om 8 uur ’s morgens mijn eerste shot alcohol met nog een hele dag voor de boeg. Die ‘kerel’ was wel een visser die de hele nacht bezig was geweest en voor het slapengaan een druppel dronk. Kleine nuance….

Ik rij naar de haven, negeer de controlepost en rij gewoon binnen. Vissers doen wat vissers meestal doen na een nachtje werken: netten herstellen. Schepen in het droogdok worden hersteld, oude houten stukken worden uitgebeiteld en ‘op maat’ vervangen, nadien beslagen met plaatijzer en door een man in een ‘wit pak met masker’ in rode menie gespoten.

Ik rij verder en Charel valt plat. Zachtjes. Ik haal nog net Nazaré, parkeer Charel en blaas wat leven in het achterstel. Wil hier, tussen al die toeristen, geen demonstratie geven hoe men een band vervangt…
Neem de ‘ascensor’ naar de Sitio. Charel mag mee en hoeft niet te betalen…

De Sitio, wel een mooi stukje. Deels vree oud. Bekijk madammen in bikini vanop de ‘Miradouro do Suberco’, maar die zijn zo veraf dat ze wel mieren lijken, zo groot. Steek vijf kaarsen aan in de kerk van ‘Nossa Senora da Nazaré’ om mijn schuine blikken van daarnet te vergoelijken, daal af richting 'Forte de San Miguel Arcanjo’, stop aan het standbeeld om de herten van weleer te gedenken, keer terug, sjees wat rond, neem foto’s, daal af.
Steil naar beneden, meer dan 40 km/u en een leeglopende achterband. Mijne Charel brengt me al zwalpend naar de camping.

Oranje plastiek handschoenen aan, wiel uithalen, binnenband vervangen - glas wijn tussendoor - wiel terugzetten en band plakken ende herstellen. Terwijl lijm uitdroogt, nog een glas wijn. Pff, ’t leven van een fietshersteller is lastig..

15u45: Ne keer testen of de achterband goed is hersteld. En of de remmen nog werken… Rij naar Alcobaça, is maar 15 km. Alleen, de EN 85 is niet zo veilig voor fietsen: geen fietspad en de autobestuurders hebben hier geen of weinig respect voor de “zwakke weggebruiker”… Doe het toch, er op toeziend dat ik netjes uiterst rechts rij. Maar in de bochten: zweten. Want die gasten nemen nogal graag de ‘binnenbocht’…
Alcobaça: mooi hier. Het klooster is fenomenaal en als je het wil bezoeken: voorzie minimaal drie uur en kom niet op maandag….

Toen we arriveerden gisteren, vertelde men ons dat er een restaurant was op de camping. Open tot 22 uur. Wij daarheen. Restaurant?? Nee, een snack. Oesje. Wat kan je klaarmaken? Toast met hesp en kaas. Om eens een dagje ‘minder’ te eten, lijkt het ons geen probleem.
Hij: Om te drinken?
Wij: witte wijn?
Hij: heb ik niet. Maar u kunt wel een fles kopen in de winkel hiernaast. Wij: daarheen en kopen een fles Vinho Verde.
Hij: zet u maar op het terras, ik breng de toast wel.
Wij: gaan zitten op het terras met onze fles wijn van 4 euro.
Hij: ik heb geen hesp meer, is kaas ook oké?
Wij: no problem, doe maar…
Hij: zich tien keer verontschuldigend wegens geen hesp, wil ons in ruil een koffie aanbieden.
Wij: tis jouw schuld niet, doe maar geen koffie…
Wij: verorberen zwijgend onze ‘net-als-kauwgom-toast’ en krassen op….

22u30: moe en amper voldaan, leggen wij Leen en Bo te rusten. “We live only to die”….