Dag 22 – Palomares naar San Juan de los Terreros

3 juni 2017

Uit mijne nest om 7u45. Belooft weer een mooie dag te worden, zonneke doet deugd. Ontbijten op mijn terras, douchke…

Ik ga het rustig houden vandaag: moet mijn kont ook eens een dagje rust gunnen… Heb nog altijd geen zeemvellen-broek gevonden en een biefstuk in mijn broek leggen, zoals Xavier voorstelde vind ik biefstuk-onwaardig…

Ik wil op de computer naar facebook, maar dat ding is toch wel weeral aan het updaten zeker!
No problem, na meer dan twintig dagen leven in mijn camionette, mag er wel eens ‘gekuist’ worden. Begin met het bed: alles uitschudden en dekbedovertrek in de wind laten uitwaaien… En dan de rest hé. Zoals men thuis te werk gaat zeker: 'teen na tander'....

Oeps, al 10 u! Ga me klaarmaken om toch maar ergens heen te gaan, euh te fietsen… Bol het af, richting noord. Moet niet altijd “zuidwaarts” zijn… Er wordt hier duchtig aan groententeelt gedaan, in open lucht en plastiek serres. Voornamelijk pompoenen, courgettes en meloenen. In een veld naast de camping zijn een tiental ‘plukkers’ bezig aan de courgetten-pluk. Ik heb zo’n 'donkerbruin' vermoeden dat het Afrikanen zijn…

Tot Villaricos fiets ik langs het “strand” dat hier keihard is en waar ook de auto’s op rijden. Ik ga over Rio Almanzora, die kurkdroog staat. Dan ga ik de AL-7107 op en tot El Pozo del Esparto rij ik door een ongerept gebied. Vroeger moet h ier veel mijnbouw zijn geweest, want overal staan schoorstenen en resten van gebouwen. Op de kaart staat dit aangeduid als “El Artea”. De weg is vrij heuvelachtig en ik moet mij af en toe dubbel plooien om niet te gaan steigeren… Het landschap is vrij eentonig, grijze leisteen, opgefleurd door bloemen, geel en paars, die eerder lijken op droogbloemen.

Maar de kust is prachtig. De golven slaan te pletter op de rotsige kust en het blauwgroene water nodigt uit om er in te springen. Diep onder mij liggen tal van inhammetjes, waar het heerlijk toeven moet zijn. Op één van de strandjes heb ik mezelf laten gaan: tot aan mijn knieën, verder niet. Ik hou van de zee, moet die elke keer zien, voelen en ruiken, maar ik ben geen waterrat, verre van ..
Ooit was ik op vakantie met Leen – ik denk onze eerste vakantie samen, in Tsjechië. Was heel plezant, veel gewandeld, veel bezocht, maar ineens begon het te kriebelen: ik moest naar zee. Ben dan maar in één ruk doorgereden naar… Frankrijk, de buurt van Perpignan…

Het eerste dorpje dat ik tegenkom, is El Pozo del Esparto. Heb wel zin om iets te nuttigen, liefst van al een frisse pint. Maar owee, hier is niks! Het lijkt hier wel een spookdorp, weinig leven. In een smal straatje, zitten wat Spanjaarden gezellig bijeen. Kletsen, eten en drinken…

Ik rij verder, tot San Juan de los Terreros. Eerst nieuwbouw wijken – doods – met een groot winkelcentrum, dat voor driekwart leeg staat. De winkeltjes die open zijn, kun je op één hand tellen. Ook al doods….

Beneden aan het strand is er een bar/restaurant. Bestel een mega-grote pint en een paar tapas: ‘mejillones vapor’ en ‘chocos fritos’. Achteraf nog een ‘cafe americano’ en ik kan er weer tegen.

Terugweg is dezelfde als heenweg, bij gebrek aan een alternatief. Maar is toch anders. Er is geen fietspad, maar de auto’s die me passeren houden netjes afstand, méér dan de verplichte 1,5m. De enige die me bijna van de sokken rijdt, is een ‘Englander’. Ik zwaai kwaad naar hem en die kl… stopt wat verder. Oeps… De getatoeëerde kleerkast vraagt wat het probleem is. Als ik hem zeg dat auto’s de fietsers voldoende ruimte moeten geven valt hij uit de lucht. Snap het ergens wel: die ‘eilanders’ gebruiken ons metriek stelsel niet…

Ben om half vijf terug aan de camper. Ziet er nog even netjes uit als toen ik hem verliet. Ik pak een verfrissende douche, eet wat van mijn super-kersen – nog zo’n halve kilo te gaan – en schrijf mijn ritverslag. Kort vandaag, maar is het geen Champions League-finale vandaag? Ga eens kijken bij Monika of daar een TV staat….